La cuesta de enero de los despedidos por el ERE de Vestas

RAMÓN GONZÁLEZ REY VIVEIRO / LA VOZ

A MARIÑA

Alejandro Paleo, ex trabajador de Vestas, en el paro tras el cierre de la fábrica de Viveiro
Alejandro Paleo, ex trabajador de Vestas, en el paro tras el cierre de la fábrica de Viveiro Pepa Losada

Alejandro Paleo, que llegó en bicicleta a la sede de la empresa, en Aarhus, es uno de los trabajadores que perdieron su empleo

09 ene 2022 . Actualizado a las 05:00 h.

La cuesta de enero comenzó el 31 de diciembre para decenas de ex trabajadores de Vestas, después de que la multinacional danesa cesase la producción en la fábrica de Chavín, en Viveiro. De los 112 empleados, solo 24 encontraron acomodo en el centro de servicios y formación que se ubicará en las instalaciones. Para el resto, toca buscar empleo después de un proceso de ERE que ha supuesto un desgaste entre la plantilla.

Una de las caras visibles de la lucha de los trabajadores por revertir el cierre fue el de Alejandro Paleo, que consiguió llegar en bicicleta desde Viveiro a Aarhus (Dinamarca), donde Vestas tiene su sede, para pedirle a los directivos de la multinacional que reconsiderasen el cese productivo. A sus 40 años y tras once en la planta, el ex operario de la factoría viveirense, en su día ciclista profesional, afronta el paro con el mismo perfil bajo con el que coronó el reto para visibilizar a nivel estatal e internacional la lucha de la plantilla.

«Miro a vida con tranquilidade. Vivimos nunha sociedade na que non abundan os traballos para toda a vida e xa estaba mentalizado de que isto podía pasar. A verdade é que a viaxe que fixemos foi mentalmente moi dura, e ao volver atopeime co peche... Estaba desgastado e na casa Vestas acabou por converterse nun monotema. A miña muller traballa e virame ben dedicarlle uns meses á miña nena, estar con ela e que acabe o curso con calma», resalta este viveirense que reside en Xove.

«Tentamos evitar o peche pero sabiamos que ía ser moi difícil. As leis non nos favorecían e non puido ser, pero quédome cunha boa lembranza de todos os traballadores. Alédome de que polo menos se poidesen prexubilar algúns compañeiros con 55 anos.Aos que se quedaron non poido máis que desexarlles o mellor, e respecto ao resto, son optimista: poño a man por eles e penso que atoparemos saída», añade.

Sobre su futuro laboral, Paleo afirma que le gustaría «traballar no mundo do deporte», pero matiza que «adaptareime ao que sexa», indica. Aunque «nunca pecho portas a ninguén», preferiría un trabajo «algo distinto. Fun das persoas que non se apuntou ás recolocacións, porque quixera optar a un trato un pouco más personalizado. Ao final, as multinacionais teñen tantos traballadores que acabas por ser un número», lamenta.

«A medio prazo A Mariña necesita unha reindustrialización, ou teremos que emigrar»

David Mariño descansa estos días tras meses de intenso traballo como presidente do comité de empresa. Desde que Vestas anunciou o peche, o 20 de setembro do 2021, foron horas de mobilizacións, de reunións e asembleas, de toma de decisións, dunha loita que finalmente non tivo o froito desexado. Por iso quere desconectar un pouco da temática que o esixiu durante este outono.

 

—¿Como pasou as festas?

—Estar nestas datas en familia axuda a esquecer un pouco, e pensar noutras cousas alivia a carga de preocuparte por que vas facer da túa vida. Eu veño de pasar unha tempada moi mala, con moitos quebradeiros de cabeza, e facíame falta un descanso. A nivel psicolóxico foi duro, porque a tarefa dun presidente do comité ás veces é ingrata neste tipo de circunstancias. A empresa non estaba disposta a recuar e o persoal tampouco a aceptar unha decisión tan dura. Por moito que te queiras preparar para ese escenario, non o estás, así que non che queda outra que facelo o mellor que poidas. Así que agora tento estar tranquilo unha tempadiña.

—¿Como ve o futuro?

—Por sorte estou nunha franxa de idade na que para reubicarte a nivel laboral todo é menos complicado. Teño 40 anos, pasei doce en Vestas. Pero cada caso é diferente: os que están preto dos 55 anos teñen máis difícil buscar emprego.

—¿Que posibilidades de atopar emprego ve na Mariña?

—Pois a verdade é que o peche de Vestas non axuda nada, pero imaxino que para A Mariña o máis definitivo será o que pase con Alcoa. Supoño que todos o miramos de reollo. O bo é que a curto prazo non está nada perdido, a xente vai seguir vinculada á empresa ata o 2026, pero a medio-longo prazo esta comarca necesita reindustrializarse. Non podemos pensar que imos ter máis prórrogas. Se non tomamos a iniciativa podemos atoparnos na situación de ter que emigrar. Cada vez temos menos marxe de manobra.

—¿Pensou en emigrar?

—A miña parella traballa na zona e temos a nosa vida aquí montada. Marchar non é a opción ideal, pero non descarto botar uns anos fóra, se é necesario. Hai que estar ao que saia e non estou reacio a probar outro tipo de sector, abro miras a calquera oportunidade laboral.

—¿Que aprendeu de todo este proceso?

—No meu caso, aprendín a valorar os tempos. Botando a vista atrás, quizais tiñamos que haber tomado outras decisións, porque para evitar un final así non tiñamos capacidade. As leis son as que son, esas situacións cámbianse nas urnas e non no último momento desde un ámbito tan feble como o dun persoal pequeno. Gustaríame poder arranxar a situación dos que teñen entre 50 e 55 anos, suporía unha gran diferenza para a xente que pode ter unha difícil recolocación laboral.

«Con 52 años, cruzo los dedos porque se mueva el sector naval»

Antonio Amable Landrove Martínez, afincado en Cariño, tiene 52 años. Pasó 16 de ellos como trabajador de Vestas. Tras el cierre se plantea volver a Ferrol, donde nació.

—¿Cómo ha vivido estos últimos meses, desde que Vestas anunció el cierre?

—Fueron tres meses duros, después de más de 20 años de trabajo de Vestas en Viveiro. Es una situación que no esperábamos ni merecíamos, porque trabajábamos en un sector en auge y todos los compañeros cumplíamos con nuestras obligaciones como empleados. Fueron semanas de incertidumbre y lucha. Siempre teníamos una esperanza de que se pudiesen mantener todos los puestos de trabajo pero no ha podido ser. Hubo momentos duros, como la comunicación del cierre o algunas reuniones, puesto que siempre en estos casos hay diversidad de opiniones y nerviosismo.

—¿Cómo afectan este tipo de procesos a nivel psicológico, a las relaciones personales?

—Afectan mucho, porque estás con una tensión que se acumula, influye en tu estado anímico y en las horas de sueño, duermes menos y las personas más cercanas también lo notan. Pasamos las Navidades intentando desconectar y familia y amigos recomiendan tener paciencia para poco a poco ir solucionando esta situación.

—¿Y cuál es su situación?

—Pues tengo 52 años y todavía me faltan 13 para poderme jubilar, después de 30 años cotizados. En mi caso, no tengo hijos, aunque otros compañeros sí. Soy titulado medio como técnico en electricidad y técnico superior en electrónica, con experiencia en los sectores de las TIC y la energía eólica. Si el mercado laboral no mejora, no me será fácil encontrar trabajo.

—¿Cómo se plantea su futuro?

—Ahora mismo mi intención es marchar a Ferrol. Cruzo los dedos para que se mueva el sector naval, pero la verdad es que estaría dispuesto a trabajar tanto en Ferrolterra como en A Mariña. De momento estoy empezando a sentar las bases para encontrar trabajo, anotándome en el Sepe y la Xunta. Procuro estar bien informado, pero a mi edad si no hay una buena demanda en un sector concreto es complicado, de haber poca primero contratan a gente joven.

—El norte de Galicia está en una situación complicada por la desindustrialización.

—Necesitamos industria, sin industria no hay futuro. Ferrolterra lleva sufriendo su decadencia más de 30 años. Precisamos que se asienten empresas como Altri, o que otras ya asentadas, como puede ser Astilleros Gondán, aumenten su producción. No solo por la gente de más de 50 años; para que los jóvenes comiencen a trabajar lo antes posible y el día de mañana puedan tener una jubilación digna.