«Traballar na Sagrada Familia é único»

Yolanda García Ramos
Yolanda Garcia VIVEIRO

SOCIEDAD

CEDIDA

La forja cautivó a Telmo Cao siendo niño, desde el taller de su padre. Hoy tiene los suyos en Sargadelos, donde recuerda el magno pasado industrial de Ibáñez, y en Barcelona, donde ha ido al templo de Gaudí

02 jun 2021 . Actualizado a las 11:07 h.

Además de la notoria fábrica de cerámica, modelo del capitalismo industrial en España, el asturiano Antonio Raimundo Ibáñez ponía otra pica en Flandes con su primera siderurgia integral hace 230 años. Durante 45 funcionó la fundición de Sargadelos o Reales Fábricas. Ese ilustre pasado ha sido un motor en la oportunidad que aprovechó el forjador Telmo Cao Farré (San Cibrao-Cervo, 1986) al trasladar su taller coruñés (cuenta con otro en Barcelona) a una nave antigua del conjunto sargadeliano: «Antes de ser fundición, alí houbo forxas. Está destinado ao mesmo para o que foi creado. Ibáñez empezou con elas a producir para asteleiros de Ferrol (...) Estar alí é unha chulada. Pola mañá, cando encendes o lume, ule todo o val a carbón... igual que hai varios centos de anos!».

Él siguió los pasos de su padre, Ánxel Cao, profesor en la Escola de Artes e Oficios de A Coruña, del que aprendió varias disciplinas y a desarrollar un proyecto: «El ensinoume todo. Dende pequeno, sempre estiven argallando no seu taller, onde tiña unha forxa pequena». Después se formaría en la misma escuela, especializándose en la rama de metal y haría prácticas en Barcelona con Miquel Xirau así como un curso de fundición en Florencia para finalizar con una enriquecedora ruta por talleres de Francia, Italia y España, incluyendo Oscos y A Fonsagrada: «É necesario saír e ver o que se fai pero a veces xa o temos na casa».

A diferencia de la labor del ferreiro, «o forxador —explica— é o que ten o lume encendido e traballa o ferro en quente». Se decantó por la forja artística, con creaciones que «non deixan de ser utilitarias: portas, varandas, cerrados para fincas, esculturas... Todo é orixinal e exclusivo; pezas únicas que aínda que sexan funcionais non deixan de ser unha pequena obra de arte». En uno de sus últimos proyectos, en San Cibrao, se inspiró «nas correas (algas alargadas) da Mariña, que están empezando a desaparecer, e no seu movemento orgánico, cando as mecen as ondas do mar». «Cada proxecto é un mundo», sostiene, en función de gustos del cliente y presupuesto, pero el fin es «facer algo diferente». Trabaja con hierro y acero inoxidable, que «aguanta máis» junto al mar. Aparte, latón forjado, bronce y cobre. Tiene dos forjas, una de carbón y otra de gas (con temperaturas entre 800 y 1.100 grados) y martillos pilones, dos antiguos y «superespeciais» y uno con cien años de antigüedad, «que fan o traballo máis bruto» antes de dar la forma final a mano. Trabaja por toda España, sobre todo el norte, destacando actuaciones en palacetes y fincas privadas de Menorca, casas modernistas de La Garriga o la mismísima Sagrada Familia, «unha gran experiencia, única» que le llegó por azar: «Viñera a Barcelona a facer unha porta de ferro forxado a unha perrucaría, vírona os da Sagrada Familia, gustoulles e ofrecéronme traballar con eles».

Desde Sargadelos, donde comenzará a dar cursos, Cao aboga por «conservar o noso patrimonio». Oficios y conocimientos porque «somos os únicos que quedamos. En Galicia aínda hai moita tradición, o que pasa é que non lle damos importancia».