Despois da catedral, é un dos personaxes máis fotografados de Santiago
02 sep 2012 . Actualizado a las 06:00 h.Aos trece anos púxose, por primeira vez, detrás dun carriño de xeados na praza de Cervantes, de Compostela. Para Manuel Prieto Álvarez (Santiago, 1952), propietario da xeadería portátil A Imperial, ubicada hoxe na Porta Faxeira, o ano divídese en dúas estacións: o tempo de xeados e o tempo das castañas.
-A Porta Faxeira de Santiago, sen vostede, xa sexa en traxe de inverno ou de verán, non sería o mesmo...
-Vin para aquí o verán que cumprín quince anos, o día despois do Apóstolo. E aquí sigo. O meu pai iniciou o negocio no ano 46.
-Os xeados teñen marca, A Imperial. ¿E como é que as castañas non?
-Meu pai rotulara os carriños das castañas como Santa Fe, como a famosa locomotora. Pero era moi pesado pintar as letras brancas cando tocaba, así que un día deixeino todo en negro. E así quedou.
-¿Cando cambia o xeo polas brasas?
-Coas castañas comezo a mediados de outubro e estou ata despois de Reis. Iso é aproximado, porque o inverno pasado non había produto e rematei antes, hai que manter un nivel de calidade, non podes ofrecer calquera cousa. Os xeados, desde finais de marzo ou primeiros de abril.
-¿Que lle parece a moda esa dos xeados de iogur?
-Bueno... é un mercado totalmente diferente. Pouco ten que ver a elaboración. Iso é un emulsionante con sabor a iogur, adornado con florituras.
O xeado tradicional, o que facemos nós, ten como base o leite fresco, nata fresca, ovos frescos... E, así, facemos once sabores.
-Leva cucuruchos, vasos... ¿Cal ten máis saída?
-Pasa unha cousa. Se falamos da famosa crise, a xente agora pregunta o prezo. E tenden a coller o tamaño medio. Hai uns anos, a xente pedía e non preguntaba canto custaba. Temos xeados pequeniños a cincuenta céntimos. Moitas veces cóllenos os adultos, que din que están a dieta [ri]. O máis caro vale dous euros, aínda que pode chegar algún de fóra que che pide tres bolas, catro bolas.... E iso son tres euros, catro euros...
-Pero o negocio sobrevive á crise...
-A cousa vai normal, nótase algo, pero, afortunadamente, non tanto como cabía esperar. Eu estou ás tardes, desde as tres e media ata a hora que lle cadra, que poden ser as nove. Polas mañás elaboramos o produto.
-A súa imaxe empuxando o carriño por Santiago adiante é mítica...
-[Ri] Foron moitísimos anos, pero agora o carro vai só, eu vou detrás, dirixindo. Funciona con baterías e ten autonomía para tres días. Pero á xente gústalle máis ver o das castañas, que ten un deseño de locomotora antiga que chama moito a atención. Despois da catedral, o máis fotografado son eu. Paseime anos subindo ata Concheiros a peito. Ao pasar por debaixo da praza, se che viña o vento de fronte ías freado. E, de propina, aínda che quedaba a rúa de San Pedro. E se saía un día malo e vendías pouco, tiñas que subir outra vez co carro practicamente cheo.
-¿Haberá terceira xeración da Imperial?
-A ver. O meu fillo está tamén cun carriño na Alameda, pero non sei se seguirá. Agora teño un neno máis pequeno, de case catro anos, e ese xa se verá.
-¿Nunca lle quixeron comprar o carro?
-Hai xente que che pregunta polo das castañas, ao mellor coa intención de montar un nalgunha localidade. O curioso é que pensan que con seiscentos euros xa está. ¿Seiscentos euros? ¡Iso dá para as rodas! O carro que eu teño non é broma. O forno é de aceiro inoxidable anticalórico, para que non se deforme nin colla óxido. E iso hai que pagalo. Se vives disto, tes que gastar e poñer algo como é debido.
-¿Pídenlle cousas moi raras?
-Hai xente que é moi rara. Pero un xa leva moitos anos e capea o temporal como pode.
nacho.miras@lavoz.es