DENDE ESCANDOI | O |
29 abr 2006 . Actualizado a las 07:00 h.SE cadra, a cuestión é outra. E non se trata tanto de que as pedras vellas falen ou non, de que digan ou calen, como de saberlles mirar a alma sen ferir a súa pel xeralmente fría, para así poder comprender o que se gravou nelas cando o nome de Roma aínda non significaba nada. Porque non ten demasiado sentido, paréceme a min, crer que os petroglifos atravesaron tantos séculos para non dicir cousa ningunha, máis alá do que xa se sabe; que pretendan manter os seus maiores segredos escondidos ata unha eternidade incerta. Algún misterio, que agarda ser desvelado, debe de estar querendo asomar a través desas fermosas formas labradas por antigas mans non tan distintas das nosas, despois de ter sobrevivido ás neboas dun pasado remoto e sen escritura. ¿Que estraña lingua será a que cultivan en silencio, neses petroglifos todos das fisterras atlánticas, os labirintos, os cervos e os cabalos de caza montados por xinetes bravos? Esa pregunta non se vai da cabeza desde que un pousa as súas mans sobre a revirada serpe labrada nun penedo que o contempla sen ollos. Aquel corpo sen sangue, que resistiu a erosión dos séculos -a neve e o sol, a chuvia e o vento, ademais das coiteladas do xeo; en definitiva, o tempo coas súas inclemencias acostumadas- contén un recado que segue esperando. Quizais só os celtas soñadores de lendas, grande pobo irmán dos confíns do mar e dos mitos, coñecían o que nós ignoramos. Pero por desgraza, na noite dos tempos, tamén eles calan.