Afonso, como todos os xoves, collía a bicicleta para visitar á súa namorada.
Coñecéranse nunha romaría da bisbarra. Para chegar á súa casa debía cruzar catro parroquias. Atallaba por sendeiros e camiños de roda.
Só atopaba, no itinerario, un tramo de estrada que conducía a unhas instalacións militares.
O moceo duraba ata a caída da noite, sempre con porta de poxigo por medio.
A rapaza, vinculeira, estaba moi protexida. Se non era a nai quen asomaba desde a cociña, era o pai que cruzaba pola eira; ou poñían á avoa a debullar fabas no fondo do corredor.
Aquel día, despediuse da súa Vanina como facía acotío, mais ignorando o que lle ía acontecer.
A luz do foco servíalle de guía no retorno, mais ao irse achegando á estrada chamoulle a atención tanta claridade, semellaba ser día. Moderou e, con desconfianza, seguiu paseniño.
A sombra adiantoullo no primeiro poste, no segundo... asustouse. Acelerou a marcha.
No terceiro; a propia sombra rebordouno máis a présa se cadra. Tremeu. Canto máis pedaleaba, máis rápido lle pasaba. Non daba creto.
Abandonou a estrada a toda présa. Coa bicicleta ao lombo, atravesou a noite, ata chegar á casa e meterse na cama. Orfeo non o visitou esa noite.
Helio convertera a noite en día. Vira ao mesmo demo. Ao seguinte día soubo que a luz eléctrica chegara aos postes erguidos pola beirarrúa da carreteira.
Manuel Piñón Pérez. Administrativo. 62 anos. Ferrol.