Aí estaba, aquel neno coa súa faciana manchada de terra, chorreando de suor.
Vestido con farrapos e cos seus pés descalzos, pedindo unha moeda.
A xente ignorábao, el cos seus olliños brillantes e a súa faciana delgada sorría, estaba tan acostumado a sentir desprezo e a ser maltratado que xa non lle importaba.
Sentado nunha banqueta fixo unha pausa, e sacou dos seus petos un codelo de pan e con moito coidado desenvolveuno, e aproveitou de xeito oportuno, unha lata que atopara, cuxo contido era zume de laranxa, que estaba por algo máis da metade, comeu un pouco do codelo de pan e bebeu un grolo de zume.
Ao haber calmado a fame, empacou coidadosamente o que lle sobrou e gardouno, ergueuse e continuou coa rutina de seguir pedindo esmola.
Só e sen ledicia algunha, continuaba a súa ardua tarefa, nin sequera tiña tempo para preguntarse, cales eran os seus delitos para ser condenado á pobreza.
Aquel día non lle foi tan mal, máis dalgunha alma boa deixoulle o suficiente para vivir ese día.
Canso camiñaba de volta a súa morada, un caseto feito de casqueiros de madeira, cuxas paredes interiores estaban cubertas de cartón, o mobiliario consistía: dunha mesa de piñeiro, unha cama estartelada, onde se podían ver os resortes ao descuberto, sobre ela descansaba unha muller anciá enferma.
-Como che foi hoxe, Antón?
-Moi ben, avoa.- Respondeu o neno, naquel cuarto tebroso.
E poñendo o peto enriba da mesa, sacou coidadosamente o cacho de pan que lle sobrara e acompañado da lata de zume, que non quixera bebela toda, deullo a súa avoa.
O neno miraba con tenrura como a avoa con grande dificultade comía aquel delicioso manxar, o cacho de pan e o zume da lata.
Cada día, aquel neno provía alimentación e coidados a súa avoa... sempre gardaba a metade das moedas nun caixón de madeira, que celosamente gardaba.
Alí estaba novamente o neno da rúa, nesta ocasión levaba zapatos, un pouco rotos abofé, pero os levaba nos seus pés.
Xa non estendía a súa man para pedir unha moeda, desta vez levaba consigo unha caixa de madeira, dentro dela levaba anilina de cor castaña e negra, pasta para pulir zapatos e unhas tiras de trapo para sacar brillo.
José Manuel Blanco Castro. Pensionista. 64 anos. Vigo