Morrer de amor

Dise que é imposible que alguén morra de amor, pero ás veces sentes algo tan único que só pensar que cho arrebatan sería como vivir a medias. Pero este non vai a ser un relato de amor… ¿ou si?

A ela, que por aquilo do anonimato imos alcumar Vanesa, gústalle el. Máis que gustar a palabra correcta sería encantar, e se existe algunha nun banzo superior pois usade esa outra. A el, que polo mesmo razoamento anterior, imos chamar Gabriel, tamén lle gusta ela. ¿Coa mesma intensidade? Coido que non, pero hai cousas que é mellor non meditar moito, por aquilo de non confrontar a razón co corazón. Que total ao final sempre gañan os impoñentes latexos. Se os tivese que plasmar como unha imaxe, serían como unha rocha e o mar. Ela, a auga, batendo incesante con maior ou menor intensidade, dependendo das mareas que a dominan, pero ao final sempre volve a el, que a recibe impasible en aparencia. Pero as rochas, por moi duras que sexan, terminan sendo esculpidas polas suaves caricias das olas.

E velaí temos a nosa protagonista, ollando para o móbil coa mesma ansiedade que o fan as rapazas de quince anos, pero con case corenta. Mirada perdida navegando entre centos e contraditorios pensamentos, recordándoo con detalle. Intentando darlle significado a cada palabra que intercambian polo celular. Suspirando con cada pista que supoña que en el hai certo sentimento. Contrariada tamén por non saber que lle sucede exactamente e demasiado covarde para enfrontarse coa verdade. Teme unha resposta que a saque da comodidade cotiá e a transporte a un labirinto de emocións que non está preparada para atravesar.

Sen embargo, se alguén llo preguntase podería xurar que non está namorada e non mentiría. Aínda que o corazón se lle acelere cando o ve, non o ama. Os días que non falan sinte pesar, pero non o quere. Nin por un segundo pensou en falar con el sobre unha posible relación. É e sempre vai ser o seu amor platónico. E toda a inmensidade que posúe ese abstracto concepto se basea precisamente en que nunca será.

Vanesa colle o teléfono e escribe entre broma o broma: «Morro de amor por ti». E cando me conteste, quero dicir, cando lle contesten, poderei concluír este relato. Ou dito de forma máis axeitada: continuará...

Marta Sánchez Sánchez. Ordenanza. 36 anos. Lugo.