A madriña baixa desde o piso pola escada de madeira. O corpo corcovado. A man dereita agarrada ao pasamáns, a esquerda apoiada na perna do mesmo lado a cada paso que baixa. O pano negro, o mandil a cadrados grises. Un suspiro, un xemido. Disque é a reuma. Será. Pero estes Lousada son duros. O tío Xosé aínda non é dous anos maior ca ela e con noventa recén cumpridos aí o tés. Iso si, traballar nunca moito traballou. Debe de ser a caña a que o mantén en pé. Todos os sábados vai na burra á taberna do Campo a xogar a partida. Tute, dominó, o que sexa, o caso e pasar o tempo. Fai parella con Roxelio da Fonte, outro rapaz coma el. Xogan contra os primeiros que aparezan por alí: Masito do Moneco, Xaquín do Pousadoiro, don Domingo, o cura. Séntanse na mesa ó carón da lareira. O tío Xosé co lume quentándolle os cadrís. O ollo dereito de cristal desde a guerra e a pava colgando dos beizos. Chupar chupa pouco, pero a pava de alí non cae. Consuelo, a taberneira, deixa a botella de caña na mesa. Enchen os vasos baleiros do café. Bota un e bota para todos. Cando rematan unha botella Consuelo pon outra sen que lla pidan. E así se lles fai de día.
Ás tres da mañá xa non se ve na cociña co fume do tabaco. Hai como unha néboa espesa que non da levantado. O lume vai perdendo forza. «Consuelo, vota outra acha», dinlle sen levantar os ollos da baralla. E Consuelo, paciente, vota outra acha. Remexe o café co culler de pau e deixa a pota vella de porcelana enriba da estrepia, ó carón do lume.
A burra do tío Xosé é a súa mellor amiga. A ela cóntalle o que non lle conta á tía Tomasa. Un de eses sábados de partida, caña e tabaco, cando volvía para casa ó amencer, caeu da burra nunha cuneta pola que corría a auga da noite. Alí durmiu ata ben entrada a mañá. A burra quedou ó seu carón, animaliño, sen se mover. Cando o tío espertou, mallado como estaba, achegouse a un pequeno balado. A burra arrimouse a el sen que a chamara. O tío escarranchou as pernas e subiu como puido. A pava mollada nos beizos. O ollo de cristal revirado. Cando xa estaba enriba, a burra botou a andar cara a casa das Corredoiras polo camiño de sobras coñecido.
Alberto Otero Vilariño. Informático. 58 Anos. Oleiros.