Augasmil

Pedro J. Rovira Magariños

AL SOL

02 ago 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

Augasmil era a vila con máis vellos por metro cadrado de toda a provincia. Tanto é así, que á boticaria, que xa tiña netos mociños, chamábanlle a rapaza da farmacia. As súas escangalladas instalacións termais víanse ateigadas de vellos e vellas que buscaban naquel milagroso líquido ferruxinoso o segredo da eterna xuventude. O censo municipal medraba e medraba -non por natalidade, a tanto non chegaba o poder das augas-, senón polo efecto chamada. O alcalde andaba feliz, pero a oposición botaba chispas.

«Prométovos un médico para o balneario». O éxito electoral foi total. Como é de supor, o alcalde nunca pensou en cumprir o prometido, pero a calquera hora que cruzase con aqueles escarmentados veciños tiña que aturar unha insufrible ladaíña: «E o médico? E o médico? E o médico?»… Moveu Roma con Santiago -sobre todo Santiago-, pero ninguén quería facerse cargo daquela clientela. De milagre conseguiu engarguelar a un vello médico que perdera a súa praza cando a xente comezou a sospeitar que debía ter parte na funeraria. A súa chegada a Augasmil coincidiu coa dun novo cura, don Amador. Cura e médico conxeniaron dende un principio e ambos os dous sentíanse felices da lonxevidade da súa comunidade. Mais a inexorable lei da natureza terminou por impoñerse e ao pouco tempo un dos vellos deixou de necesitar máis baños. O médico, ao saber que xa cumprira os noventa, estendeu o correspondente certificado de defunción sen nin sequera ollalo. Non pasara nin unha semana cando unha vella chegou berrando á reitoral. O seu home caera redondo na habitación. Morte natural, ditaminou o médico. Pero coa décima morte repentina, houbo que poñer o caso en mans da inspección médica.

O primeiro que tratou de comprobar o inspector foi averiguar se todas as vítimas tiñan inxerido algún tipo de alimento en mal estado. Pero o único en común que comeran os interfectos fora o pan e o leite, pero tamén o fixera o resto da poboación en réxime de lecer permanente non revisábel. O tempo pasaba e as mortes súbitas non paraban. O inspector víase incapaz de resolver aquel endiañado caso. Esgotado dirixiuse ao balneario e mergullouse na piscina. A auga cheiraba a urea pois xa pasara por alí boa parte da súa habitual clientela, e estaba morna. Relaxado volveu á fonda e deitouse. Ao abrir a porta da habitación 104 -a fonda tiña un andar e catro habitacións-, a señora da limpeza atopou ao investigador tirado no chan. A noticia correu coma a pólvora polo pobo e cando chegou aos ouvidos do xefe da oposición, encargado de velar pola salubridade da auga da piscina, este murmurou entre dentes:

-Vaia por Deus! Danos colaterais!

E desta vez non riscou a ninguén do seu listado de probables votantes do alcalde de Augasmil.

Pedro J. Rovira Magariños. Avó. 77 anos. A Coruña.