Máis de dous meses sen carro e outro día na parada do autobús azul ateigado de xente que vén do aeroporto. Acostumado xa ao territorio público suorento, pero tamén á comodidade de ir sentado mirando a paisaxe. Normalidade, aínda que ás veces os choferes veñen cabreados, se cadra pola prema do horario do seu roteiro e os movementos e freadas que en ocasións baten cos pasaxeiros no chan. E estes protestan pero non reclaman. Iso que os xulgados amplían locais na cidade. Desta vez sentei no sentido contrario ao da marcha. Así pódese ver a faciana da xente. Ver nos seus ollos a súa vida e preocupacións. Agás as dos conectados aos dispositivos móbiles, ausentes coma quen se conecta a unha terminal de osíxeno para se manter vivos. Só os maiores no seu sitio. Cos pés na terra. Testemuñas da monótona viaxe urbana. Pero hoxe, no autobús do aeroporto, aló, entre a xente, illada, brillaba unha estrela. Cabelo cano, barba branca e lentes de sol que, lonxe de amosar discreción, iluminaban máis, se cabe, a luz do astro. Era Almodóvar. Mirada impersoal cun xesto de desprezo ao máis vulgar dos contornos posibles. Fechei os ollos e vin a Pé berrando no escenario: «Peeedrooooo...» . Vin a Almodóvar tamén cantando moi desafinado nas noites da movida madrileña. Era el. Era Almodóvar. Porén, ninguén era quen de reparar na súa presenza. Todos mergullados na súa soidade. Agás eu. Sempre mirando arredor, ollando a Lúa e as estrelas. Nin sequera aquela muller nova que compartía cadeira co director se deu de conta do acontecemento. Pensei en rachar o momento e pedirlle ao ínclito un autógrafo ou foto de selfie, pero polo meu sentido común, e sendo coherente cos meus gustos, preferencias e inclinacións -pois nunca na vida cheguei a ollar o remate de ningún dos seus filmes-, abandonei o intento. Para que, logo, buscar algún recordo permanente do afamado director? De súpeto, o chofer rachou o momento cunha freada e un berro a un condutor que se incorporaba á estrada. E na seguinte parada, xa na estación de autobuses, Almodóvar ergueuse para baixar do vehículo. Porén, de preto, puiden comprobar que non era Almodóvar, senón un home máis delgado. Pode ser que a presbicia, ou a carencia dunhas lentes progresivas cuxo emprego demoro, fixera o engano. Era Moncho de Almeiras, un coñecido veciño que viña do salón de peiteado e trocou o look. Saudoume ao baixar do vehículo, e devolvinlle o xesto. Ao frear o autobús, Moncho case toca chan coas mans. Só a axuda dunha rapaza con teléfono móbil evitou a desgraza. Sabería esa muller a quen estaba axudando?
Miguel Melero, 54 anos. Culleredo. Pintor.