Ana María Barca Becerra. 47 anos. Carballo. Técnico sanitaria.
06 ago 2018 . Actualizado a las 21:59 h.Meniña, cada noite, cun fardel ateigadiño de fe ás costas, emprendo o camiño para poder chegar ata ti, ata esa estancia na que tantos días levas prendida. E ó chegar ese intre, ese mesmo intre, no que os meus ollos son ledos de te poder ver, o meu corazón faise calmo. Non obstante, cando a escuridade do cuarto me rouba a presenza do teu corpo, deseguida busco unha raiola de luz para así seren sentinela do teu soño, para poder ollarte aí, deitada, escoitando o teu feble respirar. Mais con todo, cando a túa face amosa fatiga na loita, sinto medo, arrepío de non te poder axudar, de que a dor che murche a alma e non poidas sandala xamais. Pero ti, que acotío te mantiveches ergueita e forte para te encarar ás treboadas da vida, non deixes que nin o vento máis témero che dobre unha soa póla, nin que a choiva máis traballosa extinga as raíces que tan arraigadas tes á vida.
E a coraxe que trema de min nesta andanza? De onde xerme? Sexa coma sexa, aquí estou, ó teu carón , rexa coma as rochas, que, porén, o roce das augas do mar as firan paseniño, aturan cada greta: silandeiras, calmosas, con afouteza...
Irmá, o inimigo, ese que adormece e esperta contigo, quérete esgotar, non obedezas irmá! Coma ata agora, coma sempre fixeches. Folgos do meu corazón para ti guerreira, precisas tantos...! Para que o teu sorriso sexa o mesmo, para que poida seguir a escoitar as túas verbas tan cheas de vida, para te sentires sempre preto de min, e axiña poidamos vagar de ganchete pola rúa principal; arriba e abaixo, arriba e abaixo, e de vez latricando. E a nosa xuntanza de irmás? Eh...? Percorrendo estradas descoñecidas, e que á fin nos levan ó lugar axeitado para rirmos de nós mesmas, das cousas curiosas da vida, das pequeneces, das máis ridículas das situacións... e de tantas outras argalladas. E que felices somos...!