Presos

Inma López Silva
Inma López Silva CALEIDOSCOPIO

A LAMA

01 jun 2014 . Actualizado a las 07:00 h.

Estar en prisión supón entender que con cada interno hai unha familia condenada, e un estigma que fica aí para despois, tatuado na alma do preso e mais de todos aqueles que o aman. O cárcere é, en realidade, a tristura de sabernos lonxe de quen nos quere ben, e a conseguinte obriga á máis atroz das soidades. Cando entras e as portas se pechan detrás túa, cunha posta en escena tan escandalosa coma innecesaria, entendes que non loiten por fugarse da prisión, senón das súas propias vidas.

Co gallo do 17 de maio, logrou que me convidaran ao C.P. A Lama un interno entusiasta que mata o tempo lendo libros meus, traballando na radio e imaxinando, cos compañeiros, o que será deles cando saian a un país que xa é peor ca cando entraron. En canto sentei no salón de actos, pregunteime para que falar alí dun poeta morto fascinado coas pequenas cousas. A poesía é irrisoria ante a liberdade a bater co formigón e as alambradas. As prisións en España non son como cre a xente. Hai, digamos, bo rollo. Pero non deixan de ser cárceres. Son espazos nos que cada parede lembra a circunstancia, seguramente estúpida, de estar dentro e non fóra. E, sobre todo, a circunstancia de saber que case todo se amaña cun avogado que custa pasta. A poesía é pequena ante o castigo de non poder saír e que os teus non poidan entrar. Marchei tristeira. E aprendín que aquí fóra, preocupados pola cadea perpetua e a pena de morte, poucos entenden que cada persoa que sentou a escoitar unha escritora é a historia dunha vida e das humanas equivocacións.