A nostalxia ten moito que ver coa ausencia. Cando un vai facendo anos, a nostalxia vólvese áspera. Eu, que me neguei a vivir fóra de Verín, ando na procura de aromas e sensacións que me devolvan á infancia, á xuventude talvez, cando os libros e os discos eran parte fundamental da miña vida. Confeso que sigo sendo lector. E por esta orde: lector, escritor e funámbulo que opina publicamente. Tamén explico literatura nun curso universitario. Os libros seguen sendo unha fonte barata de pracer, de apertura de criterio, coñecemento do mundo exterior e interior. Porén, seguen acariñándome as cancións do pretérito. Esas que se escoitan en poucos lugares. Hai días que arrolan entre as súas uñas as baladas de Roy Orbison. Outros con Dylan chamando as portas do ceo e Sinatra on my way. Noites de Stones e menceres de Triana. Polas mañás, antes de comer, recréome con estas cancións no Vinte e medio. É un bar do meu barrio, o barrio vello de Verín: descoidado absolutamente, manchado, esquecido das autoridades como se fose a Comala de Juan Rulfo, por onde só deambulan os mortos. Deixo as autoridades. Apenas visitan o meu barrio. Eu, cada xornada. Despois sento no Vinte e medio e, cando non falo cos amigos, escoito as músicas do meu pasado. Agora xa teño confianza con Ana e Anxo, que pilotan con profesionalidade o bar. Un día pregunteilles o porqué do nome. Contáronme que o vinte era un mal número para eles, e de aí que chamen ao bar Vinte e medio. Era unha boa razón. Hai que dar pasos adiante constantemente. Aínda que sexan medios pasos. Pero camiñar. Non deixar de facelo. Non permitir que todo o coma o desalento. O desalento é sempre unha derrota.