Durante anos no bar Chaves adoitaban facer brincadeiras co meu tío, o enterrador de Verín. O tío Gerardo era un fenómeno. Tanto me quería, e eu tanto o quería a el, que non podiamos evitar a emoción en cada encontro. Visitábao na súa vivenda da «Traviesa», a dez metros da casa familiar, e sempre me sorprendía amosando recortes de prensa: todos os meus artigos, fotos, noticias. A cociña tíñaa empapelada, literalmente, con follas de xornais. Era un gran tipo. Ía para profesional do fútbol, xunto con Martín Esperanza ou Avelino Chaves, e quedou coa cadeira tronzada nunha entrada dun agresivo defensa central. Era un mito entre os nenos da vila. Todos o temían. Fundamentalmente porque non consentía que ningún deles tronzara os mirtos de Verín. Xardineiro oficial da vila e enterrador entregado ao seu traballo. O meu primo Gerardo tiña que seguir, por vocación, a saga familiar, pero terminou de tipógrafo e non de enterrador. Porén, os seus amigos non esqueceron nunca que ese era o seu camiño. No Chaves adoitaban falar do tarro dos dentes. O meu primo ría. O Suso e o Modesto, insistían. E máis cando había algún foráneo tomando café na barra do Chaves. Uns días antes de Nadal, pasou por alí un home preocupado pola súa dentadura. Gustáballe o turrón e ía aos Arias, os dentistas do vello Verín, para protexerse contra os excesos das comidas navideñas. O Modesto dixo: «Non se preocupe, aquí temos de todo». Foi cando o Suso falou do tarro do meu primo Gerardo. Era unha herdanza do noso tío, o enterrador: un bote de cristal cheo de incisivos, caninos, pontes, postizos. «Ata pode tocarlle un dente de ouro», dixo o Suso. O home pagou o café. Creo que non visitou nunca máis o bar Chaves.