Non foi fácil durmir en Verín as últimas noites de xullo. Na cuadrilla non todos foron quen de conseguilo. O Bernardo e o Valentín son de durmir poucas horas e, coa calor, menos aínda. Eu, necesitado de báculos propiciados pola douta medicina, que nos alivia dos insomnios e outras coitas pandémicas. O Mariló, non. El nunca tivo problemas para conciliar o sono. En realidade é o sono quen se concilia con el para poder librarse de cando en vez do seu serenísimo pacto con Morfeo. Resulta mítica, na historia da aviación española, a viaxe que o Mariló realizou entre Nova York e Madrid nos anos noventa. Antes de que o avión acendera motores no aeroporto John F. Kennedy, el xa durmía placidamente. Ao chegar a Barajas, a azafata díxolle: «Qué bien duerme el caballero». E o Mariló contestou: «Muy bien, muchas gracias». Eu estes días quixen saber se tivera algún problema coa calor. Negouno. Con trinta graos dorme coa mesma comodidade que con cinco. Mesmo recuperou a capacidade de espertar cunha chamada telefónica, contestar durmido, e seguir durmido. Un fenómeno. O meu primo Gerardo non dorme tan ben como o Mariló nas noites de calor. El conta ovellas. Eu sempre tiven dúbidas sobre a bondade deste método proverbial. Porén, o Gerardo sacoume do escepticismo: «Funciona, neno», díxome. Eu escóitoo con toda a atención: palabra de Gerardo, palabra de lei. Aclaroume que cando esperta de noite, ponse boca arriba. E comeza a contar ovellas: unha, dúas, tres. «E dá resultado?», preguntei. Miroume, deu un grolo á Coca-Cola, levantou explicativamente a man dereita e respondeume: «Onte cheguei á ovella mil douscentos setenta e tres. Era pequena. Quedei durmido». É un tipo admirable.