Unha avoa convértese en estrela da canción aos 82 anos

Camilo Franco

OURENSE

22 dic 2007 . Actualizado a las 12:07 h.

Pode chamar a atención que a señora Carmen gravase o primeiro disco con 82 anos, pero o chamativo de verdade é que non o tivese gravado antes. Esa voz, que para Fran Alonso representa un «desgarro» semellante ao de Edith Piaf, ten desde onte soporte físico baixo un título que se volve evidente Na flor dos meus anos.

Cando moza, a señora Carmen andou nas feiras cos tratantes de gando e marchaba polos camiños cantando cunha voz que asombraba ás veciñas pero que nunca chegou a saír dese ámbito inmediato. Despois das feiras, pasou aos mercados e cantaba mentres ofrecía nabizas ou vezas ou o que tocase. Chamaba pola clientela con soniquete musical e potencia do uso da melodía.

A señora Carmen xesticula moi pouco mentres canta. Quizais se lle quedou nos xestos a obrigada austeridade de todas as posguerras polas que atravesou Galicia. Canta como se fixese calquera cousa, pero non canta calquera cousa. Canta directo e sen florituras como se as cancións fosen máis importantes que os cantores.

En moitos sentidos, Na flor dos meus anos é un disco biográfico e, segundo Uxía (omnipresente na música galega), «ten un repertorio que explica a vida que pasou». A Señora Carmen fala pouco e, coma as nosas avoas, ten unha certa vocación polas sentenzas: «Agora que non podo traballar, a vida é máis descansada».

Antes do seu tardío debut, esta muller de Mos pasou polo centro dese proxecto cultura que é Malvela e aí comezou a chamar a atención a súa voz fóra do ámbito doméstico ou veciñal.

O disco presentado onte non é só singular porque Dulce Pontes, Rodrigo Romaní, Budiño, ou as irmáns Senlle quixesen participar nel. O disco (Pai Música) é tamén un libro resultado dunha longa conversa de Fran Alonso coa cantora e un DVD para explicar como un prodixio de voz pasou inadvertido durante a longuísima noite de pedra. A señora Carmen asegura que á súa idade «non é cousa gravar un disco, pero aquí todo o mundo quería e non ía dicirlles que non». Porque as avoas nunca din que non.