Non é a primeira vez. Hai cousa dun ano xa escoitei como Boyero se incomodaba co acento galego, e lembro que o locutor da radio se decataba do que o crítico viña de dicir e o avisaba para que recollese as súas palabras ou, cando menos, as matizase cunha rectificación en directo, pero el, con esa chulería lenta e un chisco macarrónica, teimaba no agravio amosando unha vez máis que non era quen de admitir esa complexidade que trae a diversidade lingüística, o mesmo que lle acontece cun certo tipo de cine exótico que moitos amamos e el despreza. Mais isto xa é cuestión de gustos. O acento non. Detrás do acento ferve en moita xente un complexo latente durante séculos e séculos de inxurias e sufrimento, e non só para os galegos, pero tamén hai unha liña de orgullo que nos ata con firmeza ao que somos, coma un primeiro lugar de pertenza. E aí é onde a ofensa a Luís Zahera se volve colectiva. Sería doado, mesmo comprensible, dicir que o actor non lle gusta por ser demasiado histriónico, por exemplo. Pero non. Para Boyero, se non hai humillación non hai diversión nin polémica. E el, aínda que non o saiba, arrastra os seus propios prexuízos, que mamou no franquismo e agora cospe con ese ton áspero de ruína melancólica. As palabras adoitan configurar os nosos desexos, e estas de Boyero non son palabras travestidas e inxenuas; son a expresión certa dun interese inconsciente para lles pechar a porta a eses galegos que non van servir a Madrid a señoritos coma el, intrusos que talvez non sofren o pracer vergonzoso dun acento no que se concentra todo o sentimento dun pobo. Non creo que o crítico rectifique e el seguirá a repetir sen piedade as súas opinións con ese acento un chisco cavernoso, cheo de estropallo e acidez, que, por moito que el pense, non é mellor ca o noso.