Sempre tiven problemas de concentración. E o curioso é que isto non mellora co tempo. A piques de encetar os sesenta, sigo na mesma, sobre todo no verán, ateigado de incomodidades que só parecen amolarme a min.
Non lembro quen cifraba o inicio da vellez en certas manías que comezan aos corenta cando un se alarma por todo e que continúan cos cincuenta co desexo de prohibilo todo. A cousa seica se calma un pouco aos sesenta, que é cando o tempo atmosférico ocupa a meirande parte das conversas, deixando para os setenta e oitenta a converxencia co que pensaban os pais e a lectura das necrolóxicas. As miñas alarmas máis evidentes na actualidade teñen que ver co ruído que se instala en case todas as partes dun xeito estridente. Na vila onde vivo, dun tempo a esta parte, non sei se guiada polo turismo ou por unha cuestión de carácter, non hai fin de semana sen festa castrexa, concentración de motos ou festas patronais. É algo normal, por suposto. Queixarse diso debe de ser cousa de vellos. Con todo, fuxir dese ruído cara á praia cunha cadeira e un libro, coa esperanza de o leres, tampouco resulta doado porque os chiringos xa só están separados por medio cento de metros e se converteron en discotecas ao aire libre que impiden mesmo unha conversa ao redor dun café. Nada semella ter solución. Ficar na casa ten tamén se complica porque, se sento na terraza, non me queda outra que escoitar a Rocío Jurado e Dyango, explotados por unha veciña, que os ten cantando todos os días coma dous escravos. Non lle vexo outra que me aguantar e aceptar que estou a me converter nun vello rosmón, amante de algo tan escaso coma o silencio que, coma un pracer vergonzoso, xa só está ao alcance duns auriculares con cancelación de son.