Pechei a porta unha, dúas, tres, catro, cinco veces. Así coa chave, e así empurrando para asegurar que pechei mentres conto: chave-empurro-un, chave-empurro-dous, chave-empurro-tres... De súpeto penso: pecharía ben a billa da auga? Subo de novo á casa, entro na cociña e comprobo unha, dúas, tres, catro, cinco veces que alí non sae auga: abro e pecho, abro e pecho... fago o mesmo co baño, non vaia a ser, e, xa que estou, dou outra volta polas ventás, que ás veces quedan medio abertas: ventá pechada, ventá pechada, ventá pechada... Polo menos nesta casa non teño gas (musito para min), porque se non estaría a voltas cos fornelos, a bombona, a chave do gas; os fornelos, a bombona, a chave do gas... Sete minutos despois consigo saír da casa outra vez, e sei que antes de pechar a porta teño que ir paseando mentalmente por todos os procesos que acabo de facer, pois, se non o fago, volta a empezar, volta a subir, volta a comprobar.
É curioso, pois cos anos semella que vai a peor. A realidade é que non fago algunhas cousas cinco veces, senón que xa cheguei a dez. Nun lustro, e sen decatarme, fun subindo o número de repeticións, e hoxe, con corenta e tres anos, teño que pechar dez veces a casa, comprobar dez veces os enchufes, a auga. Teño que comprobar dez veces que levo os pasaportes, e que o billete é para o día que é, e que a hora é a que xa sabía que era (pois levo anos collendo os mesmos voos, os mesmos trens).
Hai rituais dos que me fun desfacendo con máis ou menos axuda, pero hai días nos que penso que esa parte de min tamén son eu, e por iso non sempre sinto que me queira desfacer dela, aínda que o intente unha, dúas, tres, catro ou cinco veces...