Teño un novo heroe: ese presidente de Nuevas Generaciones que se cubriu de gloria coas súas promesas electorais. Chegará a presidir España, e imaxínoo celebrando o triunfo nun colexio maior exclusivamente masculino lanzando improperios desde a ventá ás mozas do colexio do lado.
Na súa tenra mocidade, o meu heroe xa sabe de que vai a vida, e quere compartilo para facer da terra un mundo mellor: acceso ás discotecas máis exclusivas da capital e copas gratis para afiliados e amigos, alén doutros privilexios sen especificar.
«Gratis». «Exclusivo». «Privilexios». Que tres loábeis conceptos tan indicados para unha prometedora mocidade chamada a gobernarnos. Quen quere descontos nas librarías podendo ter copas gratis! Quen quere charlas de aprendizaxe con líderes veteranos se, total, xa leva os privilexios da casa e ten o que cómpre para dirixir Estados, a saber, exclusividade.
O meu novo heroe tiña un colega ao pé del —un deses cos que tes confianza para lle dicir «agárrame o cubata»—, ao que lle daba unha risa tonta, non se sabe se burlona ou avergoñada. Cumpre ben a súa función de comparsa, coma Robin ou Watson. Quizais é xa un futuro barón que, divertido, comeza a prepararse para ver pasar cadáveres políticos por diante da porta, albiscando xa o fedor do meu novo heroe, que abanea entre o audaz e o ridículo. Madeira de líder, por tanto.
O máis bonito era o público que aplaudía. Algún pijo de club náutico, algunha influencer a piques de despegar, algún conservador vocacional. Pero o groso da ovación ao meu novo heroe era unha morea de currantes con olleiras de estudar ata tarde, xente que cre no privilexio venéreo, na aspiración á exclusividade como obxectivo vital, e confórmanse cunha borracheira gratis como beneficio polo pago de impostos.