Un bolero

Xose Carlos Caneiro
Xosé Carlos Caneiro O PAÍS DAS MARABILLAS

OPINIÓN

02 feb 2023 . Actualizado a las 05:00 h.

Kafka queixábase da falta de cariño do seu pai. Dicía que era home abrupto, incapaz de dar unha caricia. Coñezo a moitos individuos que son como o pai de Kafka. E non me interesan. Kafka, si. Poucos escritores foron quen de crear un universo diferenciado, unha voz propia tan melodiosa e áspera a un tempo. Escribía con púas, pero tamén con trazos de tenrura. Con dor inmensa, pero de cando en vez agromaba entre as súas páxinas unha liña de humor. Miraba con intelixencia e distancia, con perplexidade e cercanía. Kafka era un todo. Faltáballe a benquerenza de seu pai. Hai homes que non saben bicar. E outros que non pronuncian nunca as palabras imprescindibles, que son sempre as mesmas: cóidate, chámame, necesítote, quérote. Hai seres que din amar con loucura e, porén, son incapaces de achegarse á pel do outro. Arrimarse por tras do seu pelo, sentir o seu recendo, botar as mans á súa cintura e dicirlle: alégrame que esteas aquí. Vivimos no reino do disimulo e da mentira. Vivimos na corte da frialdade. En ocasións sempre parece inverno. Eu quero que me traten con calor, agora que o frío é o señor do mundo. Quero que me digan que me estiman, ou non. Que me aman, ou non. Que me digan. Que abran as portas de par en par para que eu poida entrar. Prometo facer o mesmo. Quero sol e soles. Calor na copa da vida: cubos de xeo sen licor. Verdade cando a mentira avanza. Música cando o silencio do corazón impera na noite e en todos os seus lugares. En ocasións tamén quero soñar os soños imposibles. E esperar o inesperado. Que unha voz con sabor a ti cante un bolero: «Por tu amor que tanto quiero y tanto extraño que me sirvan una copa y muchas más». Un bolero, simplemente.