Hoxe, á volta do paseo pola montaña fronte ao mar, á volta dun deses solpores indescritibles que me deixan sen fala cada día, comecei a anotar ideas. Viñeron todas xuntas, así de súpeto, despois duns cantos días (ou meses) sentíndome baldía. O título da novela que aínda non comecei a escribir, a súa estrutura, a primeira liña... todo aparecía coma un lóstrego mentres o Xan ía conducindo de volta a este fogar temporal que habitamos cando traballo en California. Ao anotalas alegreime, ilusioneime, emocioneime... pero entón, tamén de súpeto, apareceu o medo (absurdo e irracional) e estragouno todo. Chegamos a casa e púxenme a escribir, non a novela, pois coido que aínda non está para ser escrita, senón esta columna. Quería reflexionar sobre esa sensación, pois non a entendo. Mais algunhas veces (aínda que non sempre), cando unha se encara cos seus propios medos, o único que consegue é agoniarse máis, ou paralizarse...
E agora é cando intentaría darlle unha volta emocional a esta columna, para rematala cun parágrafo luminoso. Cando vos contaría que do mesmo xeito que chegou, tamén marchou, e que me deixou en paz. Mais o medo é libre, e instálase cando lle da a gana. E nestes tempos de conflitos e incertezas resulta máis complexo deixar de rumiar os medos particulares. Entón lembro aquela canción de Caetano Veloso que tantas veces me rescatou (Sou seu sabiá), aquela sobre o paxaro que canta: «Você pode estar tristíssimo no seu quarto, que eu sempre terei meu jeito de consolar». E recordo que mañá o Xan me levará de novo a ver as cores do solpor, e, por un segundo, esa imaxe da beleza indescritible foi capaz de espantar o medo e deixarme escribir...