Confío cegamente nas Conchas. Preséntanme a unha Concha e, definitivamente, faremos boas migas. Hai Conchas de laranxa e Conchas de limón. Doces ou amargas, pero sempre no punto exacto de tenrura. Hai Conchas que cando son nenas deixan pequena calquera revolución. E Conchas que xogan con bonecas de colores, ás veces soñando, mentres tecen co seu mirar horizontes máis amables. A primeira vez que bailei, confeso intimamente, foi con Conchita. Na miña Primeira Comuñón. Aínda debe haber unha foto por aí metida. A ver se Berta, que é quen controla cada recanto da casa, consegue dar con ela. Eu de pantalón curto, de cadros, e camisa branca. Ela con vestido claro, non lembro a cor. Foi nun baixo da Alameda, un vinte e cinco de xullo de hai cincuenta anos. A familia, os amigos, e os meus pais brindando pola vida. Tamén estaba a tía Concha, solteira, que foi quen axudou a criar a parte da familia. E a avoa Araceli. A miña é unha familia de Conchas e Aracelis. Hai que confiar nelas. Nunca defraudan. Eu lembro cada oito de decembro con nostalxia, que é un xeito de volver a vista atrás e que che doa, por desgraza. Mirar cara adiante é a consigna. Ou observar o presente. Tamén repleto de Conchas. Conchas que iluminan cando entran e que deixan, como penumbra, un lugar escuro cando marchan. Conchas que teñen ollos de algodón acariñando a todos aqueles que tocan. Que dan a risa en lugar de dar as horas (sempre en punto). Que convencen, porque vencen á tristeza. Non sei se vostede terá algunha Concha na súa vida. Se non é así, procure encontrala. Agora celebramos as Inmaculadas e Concepcións e Purísimas só algúns melancólicos incorrixibles. A oito de decembro. Felicidades, Conchas.