O dereito a unha vivenda atópase na Declaración Universal dos Dereitos Humanos, pero con frecuencia non é unha realidade, senón unha utopía. Nas grandes cidades existen núcleos de poboación que viven amontoados en locais onde non só falta espazo, tamén os mínimos elementos de salubridade e confort que converten un local nunha vivenda, é dicir nun espazo para vivir e non para sobrevivir malamente. E están tamén os que sobreviven nas rúas, os sen teito, os que dormen á intemperie. E son moitos. Hai uns días, indo ao cinema cunha amiga, vimos a un deles. Estaba nun recuncho da beirarrúa, sentado nunha cadeira de brazos de frade, coas súas posesións ao redor: mantas, edredóns vellos e sucios , bolsas con roupa, cartóns... Tiña tamén unhas plantas de plástico delimitando o seu espazo. Unha señora facíalle fotos cun móbil e falaba con el. A miña amiga creu entender que lle falaba dun centro de acollida. Era media tarde, facía xa moito frío e a intres babuxaba. Cando saímos facía aínda máis frío. O home seguía alí. Tiña un móbil na man. Quedamos observándoo. Facíase un selfi, ao parecer, e despois moveu o móbil enfocando as plantas de plástico, a súa cadeira de brazos, a súa contorna. Quizá estaba a mostrar a un colega a súa casa, e mesmo é posible que o fixese con satisfacción pola súa gran cadeira e as súas plantas. Lembreime dun poema de Rosalía de Castro no que unha pobre vella fai o encomio da súa mísera vivenda: «Miña casiña, meu lar, cantas onciñas de ouro me vals». Ai, que lonxe o dereito a unha vivenda digna, que lonxe tantos dereitos humanos!..