Non vou falar da «jugada» do 27 de outubro de 2022, senón da de novembro de 2018. A finalización do diálogo entre PSOE e PP, anunciada hai uns días por Alberto Núñez Feijoo, presidente do PP, non pode entenderse sen analizar todo un proceso negociador de varios anos para a renovación do Consejo General del Poder Judicial (CGPJ).
O interese do PP por controlar o poder xudicial con todo tipo de xogadas, escusas e vetos non é nada novo. O PP perdía o Goberno en xuño de 2018, e xa co Goberno de Pedro Sánchez tocaba renovar o CGPJ porque caducaba o seu mandato o 4 de decembro dese ano. Pouco antes, PSOE e PP chegaban a un acordo para a renovación do CGPJ que suscitou críticas internas no PP, o mesmo que agora.
Ignacio Cosidó, portavoz do PP no Senado e que foi director xeral da Policía no Goberno de Rajoy, defendía o acordo co PSOE, que valoraba así nun wasap que enviaba aos compañeiros no Senado: «Ha sido una jugada estupenda». Segundo ese acordo, o PP elixiría nove vogais e a presidencia, e o PSOE os outros once vogais. Cosidó estendíase na explicación: «Obtenemos el mismo numéricamente [referíase ao pacto inicial], pero ponemos un presidente excepcional [Manuel Marchena], un gran jurista. Y además controlando la Sala Segunda desde detrás y presidiendo la sala 61». Sobra dicir que Cosidó non actuaba a título particular, senón que comunicaba a política decidida pola dirección nacional do PP.
A Sala Segunda do Tribunal Supremo, a do Penal, é a competente para xulgar deputados, senadores e membros do Goberno, e foi a que xulgou a políticos e líderes nacionalistas cataláns polo procés do 2017. Por outra parte, a Sala 61 é a que ten competencia sobre os procesos de ilegalidade e disolución dos partidos políticos.
Explicaba Cosidó que o acordo co PSOE incluía non poñer vetos. Un dos vogais propostos polo PSOE era José Ricardo de Prada, que xulgou o caso Gürtel, que segue cuestionado polo PP. Cosidó daba detalles: «En cualquier caso, sacar a De Prada de la Audiencia Nacional es bueno, mejor de vocal que poniendo sentencias contra el PP». E concluía: «Ha sido una jugada estupenda que he vivido desde primera línea. Nos jugábamos las renovaciones futuras de dos tercios del Supremo y cientos de nombramientos en el Poder Judicial, vitales para el PP y para el futuro de España». Ese wasap frustrou ese acordo e o xuíz Marchena renunciaba a presidir o CGPJ.
O importante non son os discursos ou as promesas, senón o que se fai. Estes son os feitos e agora cada quen poderá extraer as súas propias conclusións sobre as responsabilidades políticas no fracaso da renovación do CGPJ.