Unha vez comecei co libro non fun capaz de deixalo. A historia de Luz, Xulia e Sebas enganchoume de tal xeito que, logo de pasar un día completo cos tres, metéronse nos meus soños e cobraron vida durante un par de noites. Imaxineinos en tódalas situacións que creou Ledicia Costas para eles, escoitei as súas voces na miña cabeza, e rin coma había tempo que non ría. Na súa maxistral novela, Golpes de Luz (Xerais 2021), a escritora lévanos a exercitar o músculo da interxeracionalidade, meténdonos na vida e na mente da avoa Luz, da filla Xulia, e do neto Sebas, e axudándonos a reflexionar, dunha maneira natural e poderosa, sobre as múltiples realidades que coexisten arredor de nós.
Nun momento do libro, unha das protagonistas, Xulia, utiliza a metáfora das matrioskas (esas bonecas tradicionais de Rusia que encaixan unhas dentro das outras) para describir unha escena nun parque onde se xunta a xente maior, e é aí cando solta esta reflexión coa que levo un par de días: «Podes pasar a vida metida dentro da túa propia matrioska, cos ollos pechados aos outros mundos que pivotan arredor do teu. Negándote a esas realidades que están aí». E aínda que o contexto desta frase quizais non teña nada que ver coas razóns polas que quedei rumiando nela, a verdade é que canto máis o pensaba máis me encaixaba coa incrible desconexión que sufrimos hoxe en día (a pesar de vivir hiperconectados), esa que se crea entre o mundo real e o virtual. E como esoutro mundo, o virtual, está «negándonos» perspectiva sen que nos decatemos, pois grazas ás redes e ao algoritmo, e aínda que non queiramos, cada un de nós xa habita unha desas matrioskas das que fala a Xulia de Ledicia Costas...