Que pouco valentes somos! O peor xa non é selo, senón agochalo baixo mentiras.
Canto boto de menos a intrepidez, a bravura. Dicir a verdade, en xeral, é de valentes. Insultar a un rival, de covardes. Ten moito máis mérito enfrontarse con respecto, require maior esforzo.
Oxalá vivir nun mundo de valentes, no que confesar os afectos e as discordias sen estridencias, desde a calma. Mais non é o caso no ámbito doméstico, laboral ou político.
Hai un clima de crispación brutal. Semella que esteamos agardando a mínima oportunidade para prender a chispa e botar lume pola boca.
Non sei se a clase política é o reflexo da sociedade ou é que esta última se comporta segundo o que ve, coma un efecto espello. Pero o que si sei é que non se pode tolerar que nun pleno un político insulte a outro, por moi en desacordo que estea coas súas ideas, sexan como for e se amparen baixo as siglas que sexa. Que feo... E que horroroso xustificalo dicindo que foi sen querer, que se lle escapou... coma se un non fose dono (e escravo) das súas palabras.
Tamén o somos dos nosos silencios. Deberiamos darlle máis valor. Canto din!
O que descoñezo é como rebaixar o ton, así como me intriga que unha mentira se espalle polo mundo con moitísima máis facilidade ca unha verdade. Por que cremos todas as parvadas que se nos poñen diante mentres dubidamos das evidencias científicas, por exemplo?
É un misterio. Pero... quen sabe... se todos poñemos da nosa parte, igual ata o conseguimos. Comezamos sendo ti e eu valentes?