Durante a cabalgata de Reis en Madrid, unha presentadora da televisión entretén aos nenos que esperan preguntándolles que pediron ás súas maxestades. Algúns soltan unha ladaíña de xoguetes, outros fan peticións abstractas: que se acabe o virus, poder abrazar aos seus amigos… A entrevistadora encomia as súas decisións. De súpeto, óese a voz dunha neniña que di con toda naturalidade que pediu aos Reis «un noivo para a avoa». A sorpresa da entrevistadora e o seu desconcerto son evidentes, non sabe que dicir; sorrí, e repite: «Hai que ver! Un noivo para a avoa!».
Pasaron once anos desde que en 2011 a duquesa de Alba sorprendeu a boa parte da sociedade anunciando a súa terceira voda. Un dos seus fillos comentaba escandalizado por televisión: «Un noivo aos oitenta anos!». E a duquesa dixo á prensa: «Eles fan a súa vida. Eu estou moi soa».
En familias adiñeiradas as relacións tardías caen mal, porque poñen en perigo a herdanza. Na clase media, adoita parecer ben que o avó atope a alguén que o coide ata a súa morte, aliviando desa obrigación moral aos fillos. Pero da avoa viúva ou divorciada o que se espera é que teña amigas coas que ir á o cinema, ao teatro, ás viaxes organizadas … botarse un noivo á súa idade está mal visto, xeralmente.
Por fortuna, hai familias que saben que a necesidade de amor non desaparece coa idade, e netos que se dan conta de que a avoa queda soa polas noites e nas vacacións, cando eles vanse con papá e mamá. E coa súa voz libre de rancios prexuízos piden: «Queridos Reis Magos: un noivo para a avoa!».