Sabendo como sei que a realidade supera a ficción, sigo as noticias sobre o asasinato acontecido só un par de andares máis abaixo dunha vivenda que habitei un día, e trato de aplicar a lóxica da novela negra viguesa á historia dese home agora morto ao que seica coñecín unha noite non hai moito. Por convencións do xénero, un narrador estaría obrigado a relatar con intriga como alguén o degolou con saña, e a conducir os lectores a crer que a vítima ten algún tipo de culpa sobre a súa propia morte. Coido que, por iso, axiña nos botamos a ler con prevención cinematográfica as noticias reais de xente que, simplemente, é cruelmente asasinada. Pode que iso explique por que, en casos coma o desta persoa de quen falo, activista político e sindical, faltan mensaxes de condolencia, de abraio e de dor por parte de quen foron os seus compañeiros de viaxe.
Por iso quen isto escribe, aínda que o tentase, nunca sería unha boa autora policial: devoro estes casos fuxindo da intriga culpabilizadora e pensando na simple mala sorte. Pero o infortunio é moi pouco comercial. Só media un extremo tráxico entre bater cun simple ladrón e facelo cun asasino sanguinario, pero os milleiros de subscritores de Netflix non parecen procurar a diario a explicación á complexa música do azar, e por iso eu sigo sendo unha pobre (en sentido económico) escritora de ficción literaria.
A literatura clásica, sempre sofisticada e afastada do pimpampún policial, chamoulle «hamartía» a todo iso, pero en Galicia temos a nosa propia frase: «Tíñaa alí». É a nosa versión da morte que non cabe nas cámaras á porta dun portal que buscan o thriller alí onde a prensa debera permitirse, simplemente, explicar todo iso que vende menos, pero informa máis.