Sinto moito apego por algúns dos meus obxectos. Trátoos coma se gardasen no seu interior segredos e historias únicas. Refírome, especialmente, a esas pezas que representan escenas: as bólas de cristal coas súas estampas de inverno, as casiñas de bonecas, todas as miniaturas que me rodean... Non son unha coleccionista, mais conservo infinidade de obxectos fermosos. E libros, centos e centos deles. Por iso me gusta pensar que a miña casa está chea de almas. Quería empezar narrando isto para poñer sobre o papel unha frase que choca radicalmente coa idea que veño de expoñer: «as cousas só son cousas». Todo é substituíble, agás a propia vida.
Desde principios do 2020, a conciencia da nosa fraxilidade perséguenos igual ca un depredador no medio da noite. Non podes velo nin escoitalo, mais sabes que está aí e resulta imposible obvialo. Neste contexto tan dilatado no tempo é fácil perder o alento. Nin sequera o Nadal, que adoita ser unha época onde impera a alegría, serve coma paliativo. Levo semanas depositando as miñas esperanzas na noite de Reis, que sempre vivo coma unha das máis especiais. Como cada ano desde que a miña memoria alcanza, agardo con ilusión que unha nova alma entre na miña casa, da man dos Magos. Malia saber que as cousas só son cousas, que todo é substituíble, que o único que importa son as vidas, anhelo un novo corazón, diminuto e valioso, que colocar nese andel onde aínda hai un oco porque me preocupei de facer sitio.
Na mañá do pasado 2 de xaneiro, o edificio onde vivo sufriu un escandaloso incendio. Co sono aínda pegado ás pálpebras, tivemos que fuxir das nosas casas mentres un fume negrísimo devoraba cada milímetro. Durante horas permanecemos na rúa, contemplando a desfeita. Pregunteime que pasaría se todo quedase calcinado. Os obxectos, os libros. A resposta doe, de tan evidente que resulta: empezar de novo. Á fin e ao cabo, as cousas só son cousas. Mais que sucede con esa tarxeta que escribín para entregar a noite de Reis? Que pasa con esas invitacións de voda que gardo coma ouro en pano? E as fotografías? Hai tanta vida dentro de cada fogar que non é sinxelo relativizar co que ten un valor emocional. Cando os bombeiros sufocaron o incendio e puiden por fin regresar á casa, sentín o impulso de darlle corda a unha das bólas de neve para escoitar a música e ver xirar as casiñas nevadas e as árbores. Hai algo hipnótico neses xoguetes. Coma se aí dentro existise un mundo en miniatura presidido pola fantasía. Un universo inmune ao virus e ao resto das doenzas dos humanos. Tamén ás doenzas do corazón.