Trinta e cinco

Inma López Silva
Inma López Silva CALEIDOSCOPIO

OPINIÓN

Marcos Míguez

24 sep 2021 . Actualizado a las 05:00 h.

En realidade, non é preciso ler as noticias, que só insisten nunha certa forma de morbo, pois iso é o que importa. Polo demais, é sempre igual e abondaría media liña: un home matou unha muller. Non por casualidade nin nun rauto, senón por unha vontade capaz de disfrazarse de azar ou loucura: seguir sendo donos de nós, as mulleres. Na intimidade dos fogares, esa vontade -en aumento desde que as feministas logramos tomar o discurso, suspensa no ar que media entre Vox e os cumios de mandatarios europeos- é máis potente cá dinamita.

Tanto ten a idade, o número de coiteladas, a detención, os veciños, os berros de auxilio. Non é necesario escribilo a tres columnas no xornal. Sabemos como sucede e que é sempre o mesmo horror, o da represión porca e miserenta, ás veces sutil e ás veces escandalosa, que aprendemos a asumir as mulleres como maneira de estar no mundo e os homes como forma de relacionarse. Cada historia concreta é só unha vida repetida que se interrompe nunha morte tamén repetida. Poñamos os números: 35 torturas continuadas; 35 madrugadas brutais; 35 pozas de sangue; 35 edificios filmados; 35 asasinos. Trinta e cinco mulleres que xa non están vivas para facer, en fin, esas cousas de existir, tan fermosas que só lle están permitidas á metade libre da humanidade, esa que vive sen medo a que a maten porque a cea estaba fría.

Poñamos o nome da muller asasinada na Coruña: Mónica. Lembremos que unha nena agoniza porque un amigo experimentou con ela a sensación de matar; con quen ía ser, cun amigo ou un mosquito? Onde vai parar! E escribamos que o feminicidio non é igual que calquera outra violencia, coma se iso o fixese máis aceptábel. Que outra violencia dá ducias de mortes anuais? Só o terrorismo e a guerra.