Hai columnas que un escribe só para pensar. Volver a vista. Recordar os meus pasos de neno nas rúas de Verín, setembro arriba. Mes divino. Hoxe comeza a novena da virxe da Mercé. A súa igrexa está na praza do mesmo nome. É un encanto. Puro feitizo. Alí fixen a primeira comuñón. Confesoume un frade dando voltas ao claustro, pequenecho e precioso. Alí xoguei o xogo dos adolescentes amores, da lectura, dos versos que ían camiño de ningunha parte. Alí asisto á misa, sinto, rezo. A Consellería de Cultura restaurou nos meses previos á pandemia o seu retablo barroco. Uns din que é obra de Francisco de Moure. Outros de Frei Pedro Pascual, «mestre de escultura e arquitectura» que deixou talento en Monterrei. A restauración descubriu cores novas, brillos, cintileos de serafíns. Unha marabilla. Hai días, ao saír da misa, visitei o Bar Fidel’s. E, como un milagre, encontrei ao Fidel: epónimo deste bar especial. Había anos que non o miraba. Segue coma sempre. Cantoume «por la calle del olvido vagan tu sombra y la mía». Recordamos. Sen melancolía. Felices. Parecía unha alucinación. Sentou na nosa mesa o Ricardo, qué gran tipo! Outro da vella escola. Acabamos falando de efemérides, celebracións, santos e cuestións de orde espiritual. O Julito participou pouco na conversa: ultimamente só cre nos ollos do amor. O Mariló, o Juan Ramón e o Toné escoitaban. O Ricardo dixo que o mundo ía ao revés. Certo, pensei. Preguntei por que dicía iso. Contestou: o día 8 celébranse os milagres e os remedios; unha semana despois, «os dolores» (15 de setembro). Mundo ao revés, concluíu. Milagres e remedios antes das dores. Quedamos calados. Hai columnas que un escribe só para pensar. Misterios.