Agora o foco informativo xa alumea cara a un lugar onde non están Olivia e Anna, as meniñas asasinadas ás mans do seu pai, ese do que sabemos tantas cousas boas fronte ás cousas malas que se dixeron da muller que queda rota porque o bo monstro acabou coa vida das fillas. A psicóloga Sonia Vaccaro púxolle nome a iso: «violencia vicaria». Desde moi axiña tivemos ferramentas para saber que estabamos ante un caso deste tipo, e informar neste sentido non só tería evitado un sufrimento engadido a esa nai, senón que axudaría a non xustificar a actuación do asasino. Non hai dulcificación posíbel: é alguén que mata, non porque sexa un psicópata, senón porque exerce esa violencia estrutural que os homes exercen contra as mulleres que cren posuír máis que amar. Son as súas mulleres: parella e fillas.
Calquera opinión que non sitúe aí estes casos desvía o foco cara á sospeita sobre a nai, e iso fede ao peor dos machismos e ao típico totalitarismo que considera a toda vítima como alguén que merece selo. A nai, para moitos, merece espertar imaxinando eses corpos afundíndose na auga fría do mar, continuar a súa vida coa culpa, e idear as mil formas posíbeis de acabar cunhas meniñas indefensas. Quizais para Vox e algún cura, todas as mulleres merecemos esa sorte de castigo bíblico se non nos portamos como é debido. E o que é debido xa saben quen o impón, cunha enorme aceptación de quen consome de xeito morboso esa información intencionadamente mal enfocada. Aquí non hai equidistancia. Quen acepta opinións que tratan de xustificar o que fixo ese home, entende esa forma de violencia é machista. De todo. Párense a pensalo.