En primavera

Xose Carlos Caneiro
Xosé Carlos Caneiro O PAÍS DAS MARABILLAS

OPINIÓN

eliseo trigo | Efe

18 mar 2021 . Actualizado a las 05:00 h.

Sei que non estamos de moda. Nin os papás nin os Pepes. Mañá celébranse ambos os dous. Antes San Xosé era outra cousa. Unha festa esencial. De servizos mínimos, ou sexa, desas necesidades perentorias que un non pode evitar. Mañá haberá Pepes que cumprindo coa normativa sanitaria non poderán nin sequera ser abrazados. Créanme, non podo máis. O covid non só nos roubou a saúde física, e mental, roubounos tamén unha parte da alma. A outra noite soñei con esas fotos dunha muller e o seu pai abrazándose cun plástico por medio. Espertei suando en frío, tremendo, dolorido e con ganas de chorar. Non conciliei máis o sono. Abonda. Ata aquí chegamos. O covid arrebatounos o mellor da vida: a humanidade. Fillos sen poder despedirse dos seus pais. Meses sen ver aos que máis queremos. Non compartir, ese verbo que practicamos para ser felices. Non amar, porque non podemos nin bicarnos. Por iso este xoves, véspera de san Xosé, quero anunciar que está chegando a primavera. E que a vida son dous días. E que temos que vivila. Beizón para as vacinas e para todos aqueles que están gastando as súas horas e ánimos para que pase a peste. Grazas. Os da miña xeración non pensamos nin por un momento que poderiamos sufrir esta traxedia. Librámonos da fame, das guerras, pero non puidemos librármonos do covid. Maldita sexas. Contra ti escribo esta columna a dezaoito de marzo. Mañá, Deus mediante, irei ver ao meu pai como cada día. Hei de abrazalo, enmascarado. Direille que os seus oitenta e oito anos son máis lindos o día do seu santo. Non virá comer a casa. Pero levareille as larpeiradas que lle gustan. Miralo, sentilo, vai ser un conxuro contra os malos tempos. Está a chegar a primavera, papá.