É curioso o escándalo que provocou hai uns meses que Disney Channel obrigase á supervisión adulta no visionado de clásicos xenófobos coma O libro da selva, mentres que parece o normal exercicio da xustiza a condena dun rapeiro por un delito de inxurias á Coroa por referirse aos mesmos negocios do rei emérito polos que estaba sendo investigado, e por outro de enaltecemento dun terrorismo que xa non existe. Nada do que non estea cheo Twitter ou a barra do bar, só que o bendito atasco da xustiza impide que os fiscais anden lendo cada chío coa pistola cargada. Claro que, ante a dificultade de acabar de vez con todo Twitter, tampouco renuncian ao aviso a navegantes. Por que ese aviso? Por paradoxal que pareza, a xustiza nunca é inocente.
Respectamos máis as películas que ás persoas, polo visto. Parece un ataque terríbel á liberdade de expresión o filtrado do reaccionarismo made in Disney, pero buscamos reviradas explicacións para xustificar que un cantante entre no cárcere por cantar. O certo é que, deixando á parte os autores de barricadas incendiarias, pode que este Goberno deba pensar en enmendar a decisión dun xuíz para protexer a liberdade de expresión que é de todos. Claro que ao presidente se lle acumulan máis peticións de indulto que ao pobre Poncio Pilatos.
Non todas as opinións son iguais: hainas detestábeis, igual cás sentenzas e as películas, pero, igual que campan nazis enaltecendo a Hitler sen que ninguén os encarcere, deberiamos soportar que un cantante satirice un rei sen sentir que ameaza o Estado. Xa dicía Eurípides que a lingua é máis poderosa cá espada, pero Napoleón fixou mellor o problema: son máis temíbeis catro xornais hostís ca mil baionetas. Eses medos definen países.