Eu sei que existes. Encontreime contigo tantas veces... sei que existes en carne, ósos, mans brancas de fariña e cores de cara de pallaso na túa pel. Hoxe, noite de compadres, camiñarás só. Co ruído dos teus pasos sairán os gatos, a Santa Compaña do entroido, mortos, fantasmas e mil arrebatos de amor prohibido. Camiñarás só, camarada, irmán, pai e nai, compadre e comadre. Por primeira vez dende o inicio dos tempos. Pero nunca lle fagas demasiado caso á soidade. É un invento dos escritores para poñérmonos tristes. Para que caia unha lágrima que non debe caer. Para escribir columnas como estas. Hoxe, precisamente. Arrancarías polas rúas do meu Verín e a alegría instalaría en medio da praza, da Traviesa e da Viriato e da Muralla, da Mercé e da rúa do Pozo, da Alameda e de san Lázaro, a súa tómbola das variedades. O Cesteiro contaríame a que tiña preparada. O Julito, tamén. O Fanfán levantaría as rulas da nostalxia. O Chita empezaría a pensar que a troula deste ano ía ser mellor ca do ano anterior e así sucesivamente. Verín de Verín. E Xinzo. E Laza. O triángulo que esta vez non sabemos pintar. Volverás. E volveremos a abrazarte como só se abraza ao primeiro amor, inolvidable. Este ano imos deixarte só. Espero que non te derrotes. No fondo sabes que te acompañamos. Non nos ves nos recantos das rúas, non escoitas o balbordo? Ou só queres ver os nosos ollos chorar? Nós non choramos. É o río que te bota de menos. E o castelo, alá enriba. Son as pedras do casco vello, e as risas dos nenos, e esta maldita sensación de que nos doe adentro. No corazón. Pasará o inverno. Regresarás un xoves de 2022 cantando en sol maior. Hoxe, distantes, só podemos brindar. Por ti, entroido.