Seguen os éxitos para Oliver Laxe, que construíu con O que arde un mundo hipnótico ao redor do lume e da vida dun pirómano que volve á aldea logo de cumprir a súa condena. Con actores non profesionais e unha fotografía fantasmagórica e fermosísima, consegue meternos nesa profundidade metafísica, transcendente, que nos provoca a saudade do campo e da vida tan dura de moitos dos nosos avós, que adoitaban manter un pulso coa natureza. Mais tamén o tema que propón é a destrución da mesma pola man do home, ben con máquinas ou co andazo dos lumes. Por iso o pouso que deixa o final da película, coa cámara entrañada nun incendio, devólvenos á idea de que talvez o noso sexa un problema antropolóxico. Ano tras ano, botámoslle a culpa ao vento, á ausencia de chuvia, aos pirómanos... Pero todos sabemos que a culpa ten raíces máis fondas que as das propias árbores. O nivel de conciencia ecolóxica da nosa sociedade é baixo, porque nada se fai para o abandono sistémico do rural; a nosa riqueza forestal, en vez de ser unha fonte de vida, é vítima dunha explotación salvaxe e voraz; privatizamos a extinción e pagamos por apagar, cando a mellor estratexia sería pagar por evitar; queimamos o futuro, si, e, cada vez que hai un incendio, aparecen as audacias retóricas, as frases vellas, as palabras fraudulentas que intentan negar a certeza da nosa paisaxe ferida. Vendo a película O que arde un encóllese de tristura e vergoña, e só sente algo de orgullo cando repara neses acios espontáneos de xente que ergue as mans para que o relato da traxedia non sexa peor. Cómpre esixir medidas contundentes e disuasorias para que Galicia non arda e se evite que ninguén poida tirar beneficio da traxedia, agás a arte de Oliver Laxe.