Hai poucas maneiras peores de comezar unha semana cá deste luns. Tres vítimas dun asasinato abrían o día e os noticiarios. Abrían, tamén, a carne, o corpo, a alma. Unha atrocidade que desgarra.
Un home asasina á súa exmuller, á irmá desta e tamén á nai das dúas. Todo isto, diante dos seus fillos, menores. De verdade que eu non podo entender violencias de tal calibre. É demasiado o sangue frío necesario para poder cometer un acto tan abominable, non entregarse e tentar agochar a arma do delito. Non me entra na cabeza.
Aumenta, deste xeito, o número de vítimas de violencia machista, unha cifra que non deixa de medrar, algo que me desespera, porque non sei como poderemos poñerlle freo. Só Sandra, a exparella do detido, é considerada vítima de violencia machista. Non así a nai e a irmá. E eu penso que non hai tres vítimas directas, non. Hai cinco. E moitas máis, dentro desa familia. Pero cinco son as mínimas. As tres mulleres ás que lle segaron a vida e eses dous pequenos aos que lles asasinaron a infancia. Poden facerse unha idea do impacto que o acto e a escena lles pode causar a eses dous pequenos? É unha ferida que non ten cura, que deixará unha cicatriz fonda e dolorosa, coma esas úlceras en carne viva que non chegan a pecharse nunca.
Cinco. Son cinco as vítimas directas da violencia machista. Cinco.
Se puidera apertar eses nenos, dicirlles que todo foi un soño e borrar esa imaxe da súa cabeza, faríao. Pero non se pode. O tempo nunca mira atrás, mais eles si, e latexaralles o crime.
