Nunca entendín esa expresión funesta. Ata esta semana. Porque cando marchou Concha da casa aínda quedaba Marta. Un consolo. Marta e as súas teimas por protestar por todo e contra todo. Marta de arroutada, arrebatada, e aos dous minutos deitada de tenrura nos meus brazos. Marta, tan xenerosa e linda e de ollos cor castaña doce. Son un fantasma que se move pola casa atoutiñando as vosas pegadas, un recendo, as gomas do pelo, os rastros. Un fantasma que escoita a vosa voz. Unha destas noites vou deitarme nos labios da Lúa para buscarvos. Volverei ser o vagabundo que procuraba versos camiñando a alameda. Gritarei que me faltades, como aire (aínda que nunca me faltedes). Unha destas noites, prometo, beberei os farois da alba e falarei de amor, de vós, cos individuos de malvivir que me acompañen: esa tropa de nostálxicos que só falan do pasado. Porque só o amor axuda a vivir: velaquí a única sentenza relevante que vos ensinei ao longo de todos estes anos. O demais, a fama ou o éxito profesional, son circunstancias. O único éxito é ser feliz: esa é a única lección, miñas nenas. Unha destas noites vou crer todos os contos de princesas e piratas que vos contaba, cando a única preocupación era ter Dalsy na casa. Cantarei as cancións imposibles pegado a Tango e Dana, melancólicos coma min, inventando letras que rimen cos vosos nomes. Unha destas noites de setembro chamarei ao Mariló para que me diga que só teño parvadas na cabeza. Polo demais todo segue igual: mamá manda, eu leo, Verín pausado. Mañá por fin é venres. Digo que hai venres que un espera como Penélope: esperanzado. Digo que marchedes. Pero para sempre regresar. Lei de vida. Nunca entendín esa expresión funesta.