Fóisenos Manuel Vidán

OPINIÓN

31 jul 2019 . Actualizado a las 05:00 h.

Entre aquela mocidade que na década dos cincuenta do século pasado procuraba ser a continuidade do galeguismo, coutado no seu desenvolvemento natural pola Guerra Civil, e polo que lle seguiu, destacaba Manuel Vidán Torreira por moitas razóns: porque era uns cantos anos maior ca nós; porque tiña unha formación clásica moi pouco común (tiña sona de ser un bo profesor de latín e grego, que ensinaba en clases particulares); porque, pola diferenza de idade, comunicaba un certo respecto, unha solvencia especial; porque se manexaba con soltura en materias para moitos de nós máis ben distantes; e porque, ao cabo, era un home a quen o seu paso polo seminario deixara visiblemente asinado.

Home dunha grande cordialidade, de fácil relación cos demais, que facía a carreira xurídica sen ningunha ilusión, que destinaba boa parte do seu tempo ás súas clases particulares de latín e grego, que coñecía moi ben a filosofía de Amor Ruibal (por el e por Carlos Baliñas algúns ouvimos falar por primeira vez deste sabio tan esquecido), decidiuse a opositar a cátedras de latín e dedicarse ao ensino, que exerceu na cidade da Coruña ata a súa xubilación.

Manolo Vidán era home dunha certa orixinalidade intelectual, orixinalidade que, en ocasións, lle gastou algunha xogada que moito o amolou, como cando lle deu a teima de que podía empregar en castelán unha linguaxe filosófica seguindo o exemplo de Heidegger co alemán. O resultado foi tan desavido que a revista humorística La Codorniz meteu na súa sección La cárcel de papel o seu ensaio, publicado por Galaxia no tomo La Saudade, feito que ben sei que moito lle doeu.

A filoloxía era unha das súas paixóns. Neste xornal, ao longo de moito tempo, deu boa proba desa vocación. A última vez que puiden falar con el, nunha homenaxe que se lle tributou a Xosé Luis Rodríguez Pardo, díxome que traballaba moito na tradución de epígrafes latinas, que, ao seu xuízo, tiñan sido mal traducidas. Quedamos en que nos veriamos calquera día en Santiago, porque nos quedaba aos dous a medio camiño, pero o certo é que xa nunca máis nos vimos.