Non sei en que momento nos deixamos atenazar. Un día pensabamos que tiñamos unha chea de liberdades adquiridas que nunca perderiamos, e, de súpeto, non podiamos manifestarnos en certos sitios, a policía podía botar horas identificándonos, podían espirnos en plena rúa para reducirnos, tiñamos que pedir mil permisos para manifestarnos coma se, en realidade, a manifestación fose un favor que nos fai papá Estado, e nin sequera podiamos facer fotos dos policías que se extralimitaban nas súas actuacións (si, teñen esa sona por algo, ouso dicilo). Detrás diso veu aquilo de que algúns fiscais e xuíces se sentisen quen de actuar contra xente que canta nos escenarios e actúa nos teatros. Non sei, en fin, cando pensamos que unha democracia podía ceder as liberdades de manifestación e de expresión.
Descubrino non hai moito, nunha asemblea con rapazada de vinte anos que quería manifestarse para unha reivindicación máis que inocente. Era unha cuestión escolar, e querían só amosar o seu malestar ante unha autoridade educativa de segundo nivel, pero o medo púidolles. De súpeto, guiadiños coma se non tivesen vinte anos, atopábanse con que «cumprir as normas» implicaba non poder manifestarse, nin ser escoitados, nin ser libres. Cumprir a norma significaba sucumbir á inxustiza, e, naquela asemblea, víronse amordazados ata que fomos as persoas máis vellas quen, curiosamente, animabamos á mocidade a rachar cunha norma inxusta. Así actúan os totalitarismos, con esa falsa lóxica da orde, da seguridade e da protección.
Porén hoxe é un día mellor, porque o sentido común comeza a comparecer no Congreso e por fin, despois de curiosas e dolorosas dificultades, vai reescribíndose aos poucos unha lei que nunca debeu chegar a redactarse.