13 dic 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

Preguntábase fronte ao espello quen era. Escoitara mil veces dicir: debes ser ti, non deixes de ser ti, o importante es ti. Pero ela xa non se distinguía no cristal. Doíalle a pel que tanto amara e polas comisuras dos labios, coma fíos de caramelo amargo, caían mil toneladas de tristeza. Faltáballe ilusión. Daquela comezou a pensar en todos os seus amores, tantos. Aqueles adolescentes que choraban polos seus bicos de chocolate e xuraban amor eterno á volta de cada verán. Os adultos que a adulteraron. Os fillos que decidiron que o seu lugar non era o colo de mamá, e creceron, e agora só veñen no Nadal á casa. O marido entregado á nobre causa de ofrecer os seus públicos servizos a todo e a todos, menos a ela. En realidade a súa vida era un solemne fracaso.

Xa non lle valían os consellos todoacén que venden os libros de autoaxuda. Tampouco as grandes frases célebres tipo «cando unha porta se pecha outra porta vai abrindo». Detestaba que lle contasen que en cada caída hai unha oportunidade de levantarse e outras miudezas melosas. Ela quería mirarse e recoñecerse. Ver aquela muller que procuraba a felicidade coma Ganímedes no ceo: bailando veloz, vívida, en clave de sol. Porén, o espello só devolvía a imaxe dunha derrota. Todo cinsa. Era trece de decembro. As luces do Nadal xa iluminaban o país das marabillas. Ata un alcalde fixera da luz un motivo electoral. O alcalde era, sen dúbida, máis feliz ca ela. Tamén os que saían no televisor, felices: eses que pelexan as súas particulares batallas cada día e perseguen soños de inverno. Faltáballe algo. Non sabía qué. Aquela mañá descubriuno: faltaba ela. Faltas ti, dixo alguén dende o outro lado do espello. Ponte a vivir, anda.