É o berro dunha nena de seis anos durante unha escena que non esquecerá mentres viva.
Seu pai, en trámites de divorcio, volvera á casa familiar para desmontar e levar un computador. O pai e a nai discuten. El colle un coitelo de 15 centímetros de folla e ameaza con el á muller en presenza dos fillos, de dous e seis anos. A muller tenta defenderse e quitarlle o coitelo. Loitan e o home férea, unha ferida superficial, di a sentenza. Caen ao chan e alí o home aperta coa súa man esquerda o pescozo da muller, ata que ela manifesta claros síntomas de asfixia. É probablemente entón cando a nena berra: «Déixaa, non a mates!». E o home, segundo subliña ata oito veces a sentenza, desiste «de forma libre e voluntaria» da súa intención de matala.
Esa decisión leva aos xuíces -os mesmos do caso da Manada- a considerar o sucedido non un homicidio en grao de tentativa, senón un «delito de malos tratos ocasionais na súa modalidade de causación de lesións de menor gravidade». Ou sexa, 10 meses de prisión, en lugar dos oito e medio solicitados pola Fiscalía.
É admirable a intervención da nena que, sobrepoñéndose ao terror que adoita paralizar e enmudecer ás vítimas, foi capaz de articular unha frase que salvou a vida de súa nai. E é incomprensible, aínda que sexa legal, a postura deses xuíces, máis proclives a minimizar a culpa do acusado que a defender a vítima, cando a vítima é muller. Ata cando?