Pensaba eu que pasaran para sempre aqueles tempos nos que, en España, censurábanse os carteis de cinema e convertían o xeneroso escote «palabra de honor» de Rita Hayworth en La dama de Trinidad nun discreto polo negro de escote a caixa e manguiña curta; ou nos que a protagonista de La pradera sangrienta saía da auga dun lago, non cun roto vestido vermello que deixaba os seus seos case ao descuberto, senón con pantalón vaqueiro, camisa de manga longa e chaleco. Equivocábame. A censura volve baixo diversos modos unha e outra vez. Entón -dicían-, para protexer a moralidade. Agora, a cousa é máis complexa.
O alcalde de Zaragoza prohibiu a publicación dun calendario con fotos de bombeiros, cuxos beneficios se destinarían a unha oenegué de doazón de medula. Considera que o calendario non é «plural» porque só saen homes de corpos esculturais. Fontes da consellería explican que a visión de brazos e tórax musculosos e ben proporcionados -que outra cousa non mostran- pode provocar trastornos, frustracións e inseguridades tanto en homes coma en mulleres. Segundo esa lóxica, habería que prohibir toda a publicidade e só se poderían ver películas de López Vázquez ou Lina Morgan.
Eu manteño desde hai anos unha modesta colaboración económica con varias oenegués que periodicamente me envían información con fotos de fames negras e catástrofes, que esas si me provocan trastornos e angustia. A censura do alcalde zaragozano privoume a min, e a moitos homes e mulleres, da satisfacción de colaborar polo módico prezo dun calendario nunha obra benéfica. De doce meses de satisfacción, nada menos!