Polo visto, o abismo é un pesadelo universal. Tamén o condutor do camión que quedou a rentes do borde roto da ponte Morandi de Xénova soñou que caía no abismo. O home conducía escoitando a radio e mirando a chuvia cando, de súpeto, se viu no pesadelo que quizais tivera esa noite, coma un Sexismundo que, no canto de príncipe, fose repartidor do Basko e vise pasar polo maxín toda a súa vida convertida en soño.
O medo a cruzar pontes mesmo ten un nome clínico, xefirofobia, aínda que é menos común. Case todo o mundo cruza unha ponte sen pensar se cederá o chan aos seus pés, igual que pasea por bonitos peiraos de madeira, coma o de Vigo e de medio mundo, sen imaxinar que os rumores que cantan entre as ondas do mar tamén poden ser ese clic que converta o soño en pesadelo. Impúlsaste para dares un brinco nun concerto e, de socato, estás no abismo, instalada no medo para sempre.
As sirenas das ambulancias que nos sorprenden cando paseamos da man de quen amamos están aí para lembrarnos que o fado é así. Iso que o galego explica coa frase «Tíñana alí», e que as escritoras adoito convertemos na música do azar e nunha patolóxica vontade de vivilo todo, por se o abismo se abre ante nós ao minuto. Case sempre hai algo que se pode facer mellor. Unha reparación a tempo. Unha inxección de cemento aquí, uns ferros aló.
Pero nada diso pode coa imaxe do camión verde ante o abismo que envolveu a medio mundo nun calafrío, ou na mirada desa moza agarrando as mans de quen a sacaba do profundo cando minutos antes bailaba feliz no peirao. Por iso quen temos fobia ás illas, malia todo, confiamos incluso nas pontes de madeira podre.
Á vida é mellor non terlle medo, aínda que conteña abismos.