Nin en Berredo nin en Armariz había dornas. A palabra érame familiar, supoño que por Cunqueiro e a súa «dorna vai e vén», pero non tiña moi claro que tipo de embarcación era exactamente. Rocío Castro dixo «tedes que vir dar un paseo en dorna», eu sen pensalo dixen que si, e na miña cabeza imaxinei sabe Deus que. Cando cheguei a casa e procurei dorna no Google, quedei namorada dun tipo de embarcación que parece que transporta a unha nunha viaxe no tempo.
Foi en decembro cando Anxo Angueira e máis eu coincidimos nos Premios da Cultura Galega. A Fundación Rosalía de Castro recibía un galardón e nós estabamos sentados xuntos. E aló, con Rocío e Anxo, a idea de viaxar en dorna fíxose unha realidade: a fundación homenaxearía a Rosalía na véspera do seu pasamento (o 15 de xullo) cunha remontada en dorna polo Ulla e o Sar, e eu desexei poder estar alí.
A Inchadiña branca vela é unha iniciativa da Asociación Cultural Dorna da Illa de Arousa e a Fundación Rosalía de Castro, coa que renden homenaxe tanto a Rosalía como á histórica embarcación. Para min foi un día máxico, era a miña primeira vez: avisei a Rocío de que eu non sabía nadar (nin se inmutou), no medio do camiño Anxo púxome a vogar (outra fermosa palabra que eu nunca practicara máis que cantando) e voguei como puiden mentres engaiolada sentía a paz inexplicable de vinte dornas navegando ao ritmo da natureza dende Valga a Padrón. Todo era poesía.
Galicia é un mundo en si mesma. Non hai que viaxar moi lonxe para atoparse de cheo cunha cultura completamente diferente á túa. Da Bola a Arousa hai un abismo na fala, na historia, nos medios de vida e transporte: tanta diversidade, tanta riqueza cultural. Somos tan afortunados!