O autobús era incómodo, a viaxe era longa, e eu xa estaba medio mareada. Aínda por riba o condutor xa berrara tres veces que, por respecto aos demais pasaxeiros, o que estaba a escoitar música sen cascos tiña que baixar o volume ou sería apeado do bus na seguinte parada; pero a música seguía e ninguén facía nada.
As dúas ían sentadas na segunda fila. A cativa non podía pasar dos tres anos, e a maior parecía da miña idade. Quizais eran nai e filla, non o sei. Pero cando me decatei de que a musiquiña viña do móbil que tiña a cativa na man, pasáronseme pola cabeza un cento de xeitos de dicirlle á maior que tiña que, ou baixar o volume do aparello, ou poñerlle uns cascos á ruliña. Pero eu tampouco fixen nada, e o condutor deuse por vencido e non seguiu berrando. Básicamente todos os que estabamos no autobús tiñamos o noso xeito de illarnos do mundo cos nosos auriculares, así que supoño que, consciente ou inconscientemente, decantámonos por evitar unha liorta nun medio de transporte público.
Ao chegar ao destino tivemos que esperar un chisco a que o chofer abrira a porta do maleteiro, e nese anaco de tempo as dúas estaban ao meu lado, caladiñas. De súpeto, a pequena sinalou con enerxía o seu carriño de bebé, e a maior foi buscalo, pero ao collelo caeulle a outra bolsa, e a pequena, de novo, xesticulou a situación ata facerse entender. E quedei alí pasmando, abraiada pola graza e audacia da cativa: tan rápida, tan incriblemente desperta, tan sensible. Había tanta maxia entre elas, e a súa comunicación era tan fermosa, que tiven que apagar a miña propia música para escoitalas e decatarme de que estaban a falar na súa: na lingua de signos.