Cando eu tiña vinte anos, nos farois das rúas encontraba estrelas. E os gatos acompañaban os meus pasos como un coro de ninfas esmeralda. Janis Joplin recitaba poemas para min e Dylan, cando era Dylan, facíame chamar ás portas do ceo. Sempre había un motivo para ser feliz. Porén, eu encontraba miles. Había praias no Mediterráneo que agardaban cada verán cos labios abertos. Eu bicaba aqueles labios e sentíame tan eterno que daquela, melancólico, parecía que tiña os cincuenta e catro que agora teño. A noite non remataba nunca e os meus amigos, todos vivos aínda, pedíanme que recitara «Cando chove en Itaca chove no noso corazón». A tristeza non existía. Un barco levábame ao mar (bar) Magnolia. Lía poemas e nunha Vespino cor vermella do meu tío Pepe Rollas, conducía ata o río, lonxe, para perderme co vello Pessoa entre os dedos. Todos os meus poemas falaban de amor. O meu equipo perdía e ganaba o Real Madrid. A rebeldía tiña sentido e os rebeldes con causa non eran «niños de papá». Había soños. Eu, por exemplo, soñaba con escribir novelas. Despois escribín demasiadas, algo do que confeso arrepentirme: non serven nin servirán nunca para nada. Quero dicir que as cousas inútiles teñen importancia, aínda que parezan non importar a ninguén. E que aos vinte anos queda toda a vida por diante. E que un sorriso cotiza máis que centos de lágrimas. Que só vale a pena chorar de alegría. Que as cousas que en verdade rabuñan o corazón son invisibles. Que hai xente marabillosa en todas partes. E mala, tamén. Enganeime, aprendín. E aquí sigo, mirando como a maior das miñas fillas cumpre vinte anos. E Marta, tres menos. Cómo non saber que o tempo pasa e que pagou a pena. Somos o que soñamos, Concha.