Atrocidade

María Canosa
maría canosa PINGAS DE CRISTAL

OPINIÓN

12 mar 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

Os oito anos só deben ser para sorrir, para ser feliz, para imaxinar que un é cosmonauta, explorador ou biólogo mariño. Biólogo mariño... Que cousas! Ten que tratarse dun neno especial para que con tan poucos aniños saiba o que é iso é desexar selo nun futuro. Porque aos oito anos, ademais, o futuro é algo que queda moi lonxe e só existe o hoxe. Mañá... será outro día. E xa veremos que pasa nel. Tan especial era ese cativo que lle chamaban peixiño, polo seu amor ao mar. Un mar azul, coma a bufanda que tanto lle gustaba e o protexía das catarreiras, azul coma o ceo no que voar en liberdade, un ceo que o acollerá no seu seo.

Que atrocidade. Cen metros de distancia poden converterse nun abismo. Cen míseros metros que separaban os xogos de Gabriel na súa casa dos xogos na casa dos seus primos. Aí desapareceu, coma se a terra fose un foxo atroz que o tragase. Pero os furados negros só existen no afastado universo. Na realidade cotián os nenos non desaparecen tragados pola terra, é moito máis cruel e dura. O corpo de Gabriel apareceu. Dentro dun maleteiro dun coche.

Unha persoa próxima transportaba ao neno cando a detiveron para descubrir esta atrocidade para a que xamais se atopará xustificación. A mesma persoa que, curiosamente, atopara días atrás unha camiseta do neno. Unha camiseta que sempre se dubidou que levase posta no momento de desaparecer. Unha camiseta que, misteriosamente, apareceu nunha zona difícil, xa rastrexada e... seca a pesar da chuvia dos días. O misterio non chegou máis lonxe.