No meu barrio, en Madrid, desde outubro foi aumentando de forma notable o número de bandeiras coas cores da española que colgan de xanelas e terrazas. Algunhas son bandeiras antigas, xa un pouco descoloridas, pero de boa tea, como a que está gardada nun armario da miña casa de Mondoñedo, que se colocaba cando a procesión da Virxe dos Remedios pasaba baixo os nosos balcóns. Outras son bandeiras novas, de tea mala, con pouco peso e moitos brillos. Véndenas nos mercadillos e nalgunhas tendas por poucos cartos, entre dous e catro euros, segundo o tamaño das mesmas.
Eu viaxei por Estados Unidos xusto despois dos atentados ás Torres Xemelgas daquel fatídico 11S. Fun testemuña da explosión de orgullo nacional que se plasmou na frase Proud to be an American (orgulloso de ser americano) e nos miles de bandeiras que lucían as casas, os xardíns, as mansións e as vivendas máis humildes, os coches de alta gama e os ciclomotores, a lapela do traxe de chaqueta da señora elegantísima e a do uniforme do camioneiro negro que recollía o lixo. Estaba claro que era a resposta dun pobo unido ante un inimigo común e que podía verse por calquera en calquera recuncho do país.
As bandeiras que hai desde outubro polas xanelas e terrazas do meu barrio non sei que significado teñen, pero a min, en realidade, prodúcenme certa inquietude.
Probablemente queren expresar dalgún xeito o desexo de manter a unidade territorial de España nun momento en que os separatismos a ameazan de forma directa. Pero a súa presenza, non maioritaria, o que en realidade está a mostrar é a división dun país que despois de cincocentos anos de historia non consegue integrar aos seus habitantes nunha patria común.